ای دوست

از کتاب باید عاشق شد و رفت
گزیده شعرهای م. آزاد ( محمود مشرف آزاد تهرانی )




من از آسمان سخت نومیدم
ای دوست
نومید نومید!
می‏دانی؟
اینجا
نباریده دیریست باران
نتابیده خورشید.

نروییده دیگر نهالی
زمین پوک و خالیست

نه از بوته‏ی خشک خاری پناهی
نه بر کشتزاری گواه از شیاری
(من از آسمان سخت نومیدم،
آری!)
بر این دشت خاموش
در یاد داری؟
چه گل‏های نازانِ پاکی
چه آزاد سروی
چه تاکی!
چه بادی؛ که سرمست ...
چه بیدی؛ که بیتاب ...
چه آهوی مستی که در بیشه‏ی خواب؛
چه خوابی!

بر این دشت خاموش، در یاد دارم
که مرغان سرود سفر ساز کردند
هوا سخت تاریک و نامهربان شد
(تو گفتی که
فریادی از دشت بر آسمان شد)
پس آنگاه، در یاد دارم؛
خزان شد
چه گل‏ها که بر خاک عریان فرو ریخت!
چه گل‏ها که غمناک،
برخاک!

نه از سرو دیگر نشان ماند،
نَز تاک دیگر.
نه از آسمانِ شکوهنده‏ی پاک ...
دیگر
من از آسمان سخت نومید
نومید نومیدم
- ای دوست!


یاسر