وسیله

آن کس که درون سینه را دل پنداشت                     گامی دو نرفته جمله حاصل پنداشت

علم و ورع و زهد و تمنا و طلب                              این جمله رهند، خواجه منزل پنداشت

رباعی فوق از عین القضات همدانی است. و از سبک وسیاق رباعی معلوم است که شاعرش عارف مسلک بوده است.

این که عرفان خوب است یا بد فعلا به خوب و بدش کار ندارم. غرضم چیز دیگری است.

فکر می کنم خیلی هایمان مبتلا به چیزی هستیم که شاعر فوق در شعرش ما را از آن بر حذر می دارد؛                                       اشتباه گرفتن هدف با وسیله.

جالب آن که خیلی وقتها قبول هم نمی کنیم که داریم اشتباه می کنیم یا به گونه ای توجیه می کنیم که همین رفتار و گفتار من درست است و اگر شما دقت بیشتری به خرج دهید حتما متوجه خواهید شد.

بعضی ها هم از آن طرف پشت بام می افتند و به هیچ چیز اهمییت نمی دهند. چرا؟ چون می گویند همه چیز وسیله است ومهم نیست. به هدف فکر کن یا فقط هدف مهم است و به این بهانه از زیر بار خیلی مسئولیتها شانه خالی می کنند. حال آن که خیلی از این وسیله ها مهم و مقدس و مبارک هستند. شناخت هر وسیله و استفاده مناسب از آن کمتر از شناخت خود هدف نیست.

برای رسیدن به گنج، حاجت به نقشه گنج است. نقشه گنج خود گنج نیست. یافتن گنج در سایه تلاش و کوشش و جدیت است. به قول سعدی:

مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

 
نصیر