طبیب ٬ حبیب

چو به گشتی طبیب از خود میازار
چراغ از بهر تاریکی نگه دار                             سعدی

طبیب عشق مسیحا دم است و مشفق لیک
چو درد در تو نبیند که را دوا بکند                    حافظ

سعدی و حافظ و شاعرای همتراز این دو - اگر داشته باشیم!! مولوی را جدا باید بحث کرد - چه خوب گفته اند و طبیبان دروغین و راستین را خوب نشان داده اند. 

یکی از بستگان پسر سه ساله تبدارش را ساعت 8 شب برده یک درمانگاه خیریه دندانپزشکی  چون بچه تب داشته و از صبح دندان درد نیز؛  دیگران لطف کرده اند و نوبت خود را به پسر بچه داداه اند و با این احتساب دومین مریض شده است.

گفت: اولین حرف دکتر این بود که بچه را نباید شب بیاورید! و بعد  اگر بچه بی تابی کرد باید ببریدش ! و از این حرف ها..

می گفت اگر مجبور نبودم بچه را بیرون می آوردم ولی چه چاره؟
گویا دکتر خوب معاینه کرده ولی غرهای خودش را هم زده است.

به قول سعدی عطایش را به لقایش بخشیدم.

آخر سر این فامیل ما موقع خداحافظی گفته است: ببخشید که آداب مطب را نمی دانستیم و تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل...

می دانم همه دکتر ها این گونه نیستند ولی بعضی وقت ها یکی هم یکی است.
و به راستی واژه طبیب چه قدر زیبا و گوش نواز است تا دکتر.
به دکتر می شود گفت دستم به دامنت ولی به طبیب نه نمی دانم چرا. طبیب در دل خودش انگار دارای بار معنایی حبیب نیز هست.
 
پیامبر اکرم(ص) هم حبیب بود هم طبیب. طبیب روح و جسم. 
طبیب دوار بطبه
حالا این دوست ما حتما سوگند هم خورده است.
ای بابا نمی دانم.

سود بازار محبت ٬ همه آه سرد است
تا نکوشید، پی گرمی بازار کسی

نصیر