دل بسته ام به یاری ٬‌شوخی ٬گشی ٬‌نگاری

1- دل بستن را نمی خواهم به خاطر مرارتی که موقع دل کندن وجود داره. خوشا آدمی که دل نبنده .

2- امروز رفتم دیدن یکی از دوستان قدیم. به همراه امیرحسین . این دوست ما تحصیل کرده امریکاست. از معدود آدمهایی است که میگه اینجا زندگی راحت تر از امریکاست. البته منظورش مقایسه زندگی برای یک ایرانی داخل امریکا با زندگی او داخل ایرانه. رشته اش مدیریت مالی بوده ( اسم خارجکیش رو بی خیال!) الآن هم استاد دانشگاه شریفه. خیلی حرف زدیم . حرفهای ارزشمندی شنیدیم . بیشتر حرفامون راجع به بورس و بازار بورس ایران بود. یعنی چیزی که رشته تخصصی اش است. چقدر چیز یاد گرفتم. مطمئنم اطلاعاتی که راجع به بورس بدست آوردم در حالت عادی در مدت یک سال نمی تونستم گیر بیارم. چون در این زمینه کسی اطلاعات نمیده و یا اینکه اطلاعات درست نمیده.

3- یکی از دوستان عزیز (حسین) یه مطلب برام فرستاده و خواسته بزنم تو وبلاگ که یک قسمتش رو می آرم:

«روز تحویل کارت کنکور سراسری که مردم به عنوان کسانی که پس از دوازده سال تحصیل حالا خودشونو واجد شرایط ورود به دانشگاه می دونن ، انتظار میره آدم یک عده با فرهنگ رو ببینه ولی متاسفانه یه عده آدم رو می بینه که یکی سعی میکنه شلوارش بیشتر کوتاه باشه و یکی سعی میکنه لباسش تنگ تر باشه و یه عده هم سر کوتاه تر بودن مانتوشون مسابقه میدن!!

حالا اگه همین وقتا رو سر درسشون میذاشتن ....»

4- غروب رفتم محل کار یکی از دوستان تا ازش چیزی بگیرم. بر حسب حسن تصادف ، استاد عزیزمان آنجا بودند. نشستیم ، صحبت کردیم . دو تا سوال پرسیدم و ایشان در مد جواب دادن با پتانسیل بالا، جواب دادند و من خیلی خوش به حالم شد. یک بحث دیگر هم درگرفت که آن هم عالی بود. کلا امروز روز خوب و با برکتی بود. چشم بد از چنین روزی دور باد!

5- فردا صبح برنامه کوه داریم. یکی از دوستان گفت که فردا  کلاس داره و نمی تونه بیاد. حیف شد ! اگه این دوست خیلی عزیز من نیاد، چه کسی آخر کار کل گروه رو ول کنه و با یکسری دیگه که اصلا نمیشناسدشون بره ناهار !!! ( خوانندگان ببخشند، این موضوع دیگه خیلی شخصی بود!)

 منصور