بو محبت عالمی!

یکی از اعضای وبلاگ دیشب قرار بود مطلب بده ، نداد. من یه مطلب نوشتم که بطور کلی پرید ! حالا قسمتهایی از اون رو نقل میکنم:

مطلب اول ) ده روز بود به دوستان میگفتم متخصص زانو معرفی کنید. برای زانوی دردناکم. کسی کاری نکرد. مجبور شدم برم بیمارستان محل کار خواهرم. میخواستم این آخرین راه باشه چون دوست ندارم از رابطه و آشنا تو این قضایا استفاده کنم. عوض یکی ، سه تا متخصص دیدن و سه تاشون هم یه چیز گفتن: «چیزی نیست»

ورزشهای خاص پیشنهاد کردن و یکیشون هم فیزیوتراپی تجویز کرد. پله بالا و پایین رفتن ممنوع  ، خم کردن ممنوع ، نماز نشسته با پای دراز ، رانندگی با پای جمع ، پریدن ممنوع ، کوهنوردی ممنوع ( که این آخریش رو شرمنده ام از بابت گوش نکردن!) جالبه اون دکتری که فوق تخصص زانو بود اصلا معاینه خاصی نکرد ولی رئیس بخش داغون کرد! صد جور فشار به این زانوی بیچاره آورد.

در حاشیه رفتنم به بیمارستان یه چیزی نظرم رو جلب کرد.  یک بیمارکه توی بخش به خاطر تصادف بستری بود، «اچ . آی . وی  مثبت» بود. که توی یک اتاق ایزوله شده بود و انجام کارهای درمانیش برنامه های خاصی داشت. از خواهرم که پرسیدم گفت سابقه داشته که دکتر یا پرستار تزریق کرده بعد موقع گذاشتن درپوش سرسوزن ، سوزن رفته تو دستش و... به همین خاطر خیلی احتیاط میکنیم. هر کس تو اتاقش میره با ماسک و دستکش و دم و دستگاه... و میگفت اخیرا آمار بیمارانی که تو بخش بستری میشوند و اچ آی وی مثبت هستند زیاد شده.

مطلب دوم ) دیشب چند نفر از دانش آموزان سالهای نه چندان دور، منو به شام  دعوت کردن. بانی چاو توی میرداماد. یه بار قبلا رفته بودم . خوبیش اینه که کسی کار به کار آدم نداره . ما دو ساعت و نیم نشسته بودیم. البته توضیحا عرض کنم که این دوستان از رفقای « مدرسه م...» نبودند. چون مدرسه میمی ها فقط می گیرن ! کسی شام نمیده ! تو یه مدرسه دیگه معلمشون بودم.

خیلی نشست خوبی بود. از خاطرات قدیم گفتیم و برنامه های آینده. از دوستان همکلاسی سابق حرف زده شد که هر کسی کجاست و چه میکنه.از کاراشون گفتن ، از دانشگاهشون ، دوستاشون و... اصلا نفهمیدم که وقت چطور گذشت. واقعا گذشت زمان حس نمیشد. این دوستان خیلی محبت داشتن و با احترام زیادی رفتار میکردن. آدم شرمنده میشد.در صورتی که خیلی تفاوت سنی نداریم و الآن هم دانشجو هستن و من هم در زمانی که معلمشون بودم کار خاصی براشون نکرده بودم. اما الآن ماشاءالله دانش آموزانی دارم که چی بگم ! هر کاری که براشون بکنی و هر محبتی که بورزی ، هیچی ! سرد و بی روح...

منصور