مثل هر صبح ساعت 6 از خواب بیدار شدم. یه چیزی خوردم و رفتم سر کلاس. تو راه یه نگاهی زدم به یکی از روزنامه ها. عکس رو صفحه اولش برام خیلی آشنا بود، نشناختمش٬ وقت خوندنم نداشتم و ولش کردم. شب داشتم اخبار میدیدم:" جوان 17 ساله ای از آفریقای جنوبی مدال 200 متر مسابقات پارالمپیک را به خانه برد." همون چهره بود. نتونستم بشناسمش. خیلی آشنا بود؛ این را میدونستم. یکی ازون اتفاقا. آدم خیلی میسوزه.
خلاصه بالاخره تو یه روزنامه فرداش خوندم که مال دبیرستان Pretoria Boys High School هست. تازه یادم اومد کی بود. "اسکار پرستریس" یکی از بچه های سه سال پایین تر از ما بود. تنها کسی که تو مدرسه دو پا نداشت. (برا اطلاع دوستانی که نمیدونند برا دویدن افراد معلول یه چیزای خاصی میزارند توپاشون تا بتونند بایستند. مثل یه میله منحنی شکل می مونه). دفعه اولی که متوجه شدم پاش مصنوعیه حدود 7 ماه پیش بود. می دونستم که تو تیم دو میدانیه مدرسه یکی هست که پا نداره. خوشمزه بود برام که یه آدمی که دو پا نداره میدوه. اما خوب همیشه بی اهمیت از کنارش می گذشتم. (دیروز فهمیدم که رکورد پارالمپیک جهان را هم شکسته و رکوردش 9 صدم ثانیه از رکورد زنان سالم هم بهتره و فقط 2 ثانیه از رکورد 200 متر جهان که حدود 19 ثانیه هست عقبتره.) خیلی باهاش صحبت نداشتم اما شنیده بودم که خیلی آدم اهل حالیه.
بعد با خودم فکر کردم اگه دو تا پا من قطع میشد چیکار میکردم. اگه فردا تو راه تصادف کنم پام را از دست بدم چیکار میکنم؟ آیا اینقدر مرد هستم که از کنارش بگذرم و به زندگی به طور مثبت نگاه کنم یا نه؟ من که فکر نمیکنم اینقدر قدرت داشته باشم.
میدونید دوستان هر سال مسابقات پارالمپیک هست و هر سال هم یکی قهرمان میشه. اما شناختن یکی از اون افراد خیلی فرق داره با فقط دیدنشون تو تلویزیون.
عزیزان٬ خیلی اراده میخواد.
خیلی جالب بود. قابل توجه امثال من که با یه دنیا نعمت سلامتی همچنان تنبل موندن بدون اینکه از نیمچه استعدادهاشون استفاده کنن
در مسابقه دو زندگی کی برنده ست؟
هر کس را بهر کاری ساختند
سلام. خوب این بنده خدا دیگه واقعا محشره :)