این راه من بود

درهم بودم برهم بودم اما خودٍ خودم بودم ٬ 
ساده بودم شبنم بودم ٬ زخم گل را مرهم بودم ٬
کارم از نو سرزدن بود٬‌
این راه من بود... 

¤ یک بار دیگر گیر به صدا و سیما !

یه سریال هست هر شب پخش میکنه با نام فرار بزرگ. در راستای اینکه به مردم بفهمانند ساواکی ها چقدر بد بودند و ایادی دربار و شاه چه آدمهای فاسدی بودند، از نشان دادن هیچ صحنه ای فروگذار نمی کنند ! منقل و وافور، تریاک کشیدن ، قمار بازی، مشروب خوری وغیره و ذلک. عیب نداره؟ بد آموزی نداره؟ حرمت نداره نشون دادن ورق؟ مشروب و گیلاس؟ وافور به اون گندگی عیب نداره و مثلا نشون دادن تار اشکال داره! سنتور رو باید پشت چرخ گاری ماسکه کرد که یکهو کسی نبینه! من که عقلم به جایی قد نمیده... حالا اینا عیب نداره .می ترسم یه وقتی که لازم بشه برای معلوم شدن عمق فاسد بودن این افراد ، کارهای منافی عفتی که انجام میدادند رو نشون بده که اونوقت خیلی ناجور میشه!!! چی بگم...

¤¤ دیشب شام دعوت بودم. در یکی از رستورانهای معروف تهران. شب خوبی بود ولی نه خیلی خوب.

گوید که مرا این می مشکین نگوارد               الا که خورم یاد شهی عادل مختار

¤¤¤‌ چند روز است که این شعرگونه دائم در ذهن من است. ما یه باغ داشتیم اطراف تهران. تابستانها اونجا بودیم. یک درخت گردو داشتیم لااقل صد ساله . یک بعداز ظهر ، خوابیده بودم زیر درخت ، باد به شاخه های گردو میزد و برگها کنار می رفت و نمی رفت و آفتاب به چشمم می زد و نمی زد. سال سوم دبیرستان بودم .شعر را ندارم . فقط همین قدر خاطرم مانده.

خود را شناختم چه کنم

روزها به دنبال هم ، شب را رقم میزدند

از رنگ صبح تا به شب بانگ جرس می زدند

.....

....

از پس آن تناور درخت مست

از ورای لانه های کلاغ

از میان شاخه های گردو

آفتاب به من تلگراف می زد

به رمز مورس آتشین

.....

تو طلیعه ی نوری ، من سکوت خسته ی سرد

¤¤¤¤ و مطلب پایانی که مطلع یکی از غزلهای خودم است:
دیدار رخت هرگز میعاد نمی خواهد                 صد قافله از جورت بیداد نمی خواهد

منصور