آسمانی به سرم نیست.

۱- خدای من با خدای تو خیلی فرق داره! و خدای اون بین ابرا ، از اون بالا براش دست تکون میده، خدای اون یکی آماده است تا تو گلوش روغن داغ بریزه و چشمشو از کاسه در بیاره و ...، خدای شعبان اون قدر نزدیکه که میشه دست و پاش رو مالید و براش رختخواب انداخت ، خدای موسی آماده است تا با آتشی آید و بسوزد خلق را ، خدای موسی باید دیده بشه و موسی میخواد اونو ببینه تا مطمئن بشه ، خدای ابراهیم باید معادش رو به اون نشون بده تا ابراهیم هم مطمئن بشه ، خدای علی اگه همه پرده هام کنار بره بازم به همون نزدیکی و بزرگیه و خدای من ، خدای من فقط مال خودمه و با خدای همه آدمای دنیا تو تمام تاریخ فرق داره، یه خدای منحصر به فرد و یکتا ! 
خدایی که من دیدمش ، لمسش کردم و آرزوم اینه که روی ماهشو ببوسم! ببخشید خدای شما باهاتون خیلی رفیق هست و شایدم اینکه ... ؟!

۲- « در آغاز هیچ نبود ، کلمه بود ، و آن کلمه خدا بود » (تورات)
و «کلمه» بی زبانی که بخواندش و بی«اندیشه»ای که بداندش ، چگونه میتوان بود؟
و خدا یکی بود و جز خدا هیچ نبود ، و با « نبودن» چگونه میتوان «بودن» ؟
و خدا بود و با او عدم ، 
و عدم گوش نداشت ، حرفهایی هست برای «گفتن» ، که اگر گوشی نبود نمیگوییم.
و حرفهایی هست برای « نگفتن» ، حرفهایی که هرگز سر به « ابتذال گفتن » فرود نمیآرند.
حرفهای شگفت ، زیبا و اهورایی همین هایند.

۳- ارغوان شاخه ی هم خون جدا مانده ی من
    آسمان تو چه رنگ است امروز؟
    آفتابی است هوا؟
    یا گرفته ست هنوز؟
    من درین گوشه که از دنیا بیرون است،
    آسمانی به سرم نیست.
    از بهاران خبرم نیست.
    آنچه میبینم دیوار است.
    آه ، این سخت سیاه
    آنچنان نزدیک است ، که چو بر میکشم از سینه نفس ، نفسم را بر میگرداند.
    ره چنان بسته که پرواز نگه ، در همین یک قدمی می ماند.                           ابتهاج

     علیرضا