رفتی چه بی بهونه

۱)مثل این که سال 83 دست بردار نیست.تو آخرین روزهایش هم خودش را بیشتر جلوه می دهد.پدر بزرگ مادر که رفت. حالا هم خاله پدر برای همیشه رفت. نمی دونم چه قسمتی که دوست داشتنی ترین آدم ها می روند. و چقدر هم راحت به دیدار حق رفتند.خدا بیامرزتشان. ان شاء الله .

۲)من که از علیرضا سر در نیاوردم. تو صحبت ها خوده مونی که این قدر جدی صحبت می کنه که آدم فکر می کنه داره با یک آدم تحصیل کرده 36 ساله صحبت می کنه.

تو نشریه در 26-....-اگه مطلبی بدهد با کنایه زدن به این و آن و جوک تعریف کردن، شخصیت دیگری را بروز می دهد.تو وبلاگ هم که می نوسیه انگار که عاشق شکست خورده است.

                   این جا هست که می گویند آدمی چند وجه دارد. 
۳)شنیدم یکی از دوستان عزیز وگرامی وبا استعداد ما داره میره جایی به جز ایران(آن هم انگلستان) هر کجای این کره خاکی می رود خدایش یارش باد.
این هم برای او:
نازنینان!نازنین من کجاست؟
دلستان دلنشین من کجاست؟
قدر ما را در وطن نشناختند
ای غریبان!سرزمین من کجاست؟
--------------------------------------
سلام پرتپش من به جای جای وطن
سلام من به نسیم وطن٬ هوای وطن
ز پای تا سر من عاشق نوای وطن
وطن برای من و جان من برای وطن
سلام بر وطنم. ایران
محمد امین