از هیچ و از همه

این آخرین صبحه.

که تو این شهر کثیف از خواب پا می شم و دنبال خورشیدمی گردم

چون ساختمونا آسمونشو گرفتن .

این آخرین صبحه که صورتمو تو ابن آب کدر می شورم و سعی می کنم چهره ای رو که نمی شناسم به یاد بیارم.

توی راهرو موشها جولون می دن .گندیدن زباله هابه دماغم می رسه .

 از آپارتمان پایینی گریه ی بچه رو می شنفم .این آخرین صبحه که باید این گریه رو بشنفم .

من به شهر خودم بر میگردم .

ابن آخرین صبخه که باید این هوای سنگین رو تنفس کنم و با جماعت بجنگم و از ترافیک فرار کنم و ببینم که دنیا داره خاکستری تر میشه .

این آخرین صبحه که چاییم رو وایساده می خورم و با عجله می دوم .

این شهر خشن وسرده و سهمی ازش نگرفم .از این همه تلاش خستم . خسته تر از اونی که مقابلش تنها وایسم . 

این آخرین صبحه .

 من به شهر خودم برمیگردم ...

اون پرده های تاریک و خاک آلود رو کنار بزن و بذار یه کم نور بیاد تو.

به پیشخدمت بگو بیاد و چمدونام رو برداره چون امشب از اینجا می رم.چمدونام رو بستم و حسابمو تصفیه کردم و کلید رو هم تحویل دادم .

و اگه اون آدمای غمگین اومدن دنبالم فقط بهشون بگو که اتاق این هتل غمزده رو تخلیه می کنم.

توی اون پنجره های کدر انگار همیشه می خواد بارون بیاد . ولی بهت بگم که بیرون آفتابیه !

درو باز  کن . دارم می رم

و اتاق این هتل و شهر غمزده رو تخلیه می کنم.

 من به شهر خودم برمیگردم ...

حامد