و اصبح فواد ام موسی فارغا...

بخش اول:

چهارشنبه ۲۰ آبان ۱۳۷۱ - بخش آی سی یو  بیمارستان امام خمینی ساعت ۸:۳۰

مادرم گفت : منصور جان ٬ برو تلفن بزن برادرت بیاد ٬ بعدش برو دنبال خواهرت بیارش . حال پدرت هیچ خوب نیست.
تلفن زدم٬ برادرم ساعت ۹ صبح رسید. رفتم محل کار خواهرم. مرخصی گرفت اومدیم بیمارستان . ساعت ده . تو این فرصت برادر بزرگترم چند تا دکتر از بیمارستان امام و جاهای دیگر آورده بود بالای سر پدرم. خواهرم که رسید ٬‌رفت و با دکتر هاشمی برگشت. همه یه چیز گفته بودن که من بعدا فهمیدم: « امیدی نیست »

اذا جاء اجلهم لا یستقدمون ساعه و لا یستاخرون

خوب یادمه٬ روز امتحان میان ترم درس معادلات دیفرانسیل بود. ساعت ۱۰ امتحان داشتم که اون موقع با برادر وسطی نشسته بودیم روی صندلی های بخش و به دیوار روبرو زل زده بودیم . برادرم میگفت برو امتحانت رو بده !! هیچی نگفتم٬‌ من که سه شب نخوابیده بودم برم امتحان بدم!

مادرم منو فرستاد خونه یکی دوتا از بستگان نزدیک که اونور تهران بود و تلفن هم نداشتن. که خبر بدم بهشون. رفتم . با هزار زحمت و برگشتم بیمارستان  . ساعت ۳ عصر بود. دیدم هیچکس از خانواده توی بخش نیست. فهمیدم چی شده.

از پرستار پرسیدم: همراه های بیمار تخت ۴ کجا هستن. گفت شما باهاش چه نسبتی داری؟ گفتم پسرش هستم. گفت متاسفانه فوت کردن ایشون. همین...

اومدم بیرون از بخش. نشستم روی پله ها. خونه الان چه خبره؟ کسی هم نبود که برم تو بغلش و گریه کنم. سرم رو بذارم رو شونش. تنها بودم. نمی دونم چه جوری اومدم خونه.

رسیدم در کوچه باز بود. چهارتاق. رفتم تو حیاط . اولین نفر که دیدم پسر عمه م بود که قبلا در موردش نوشتم تو وبلاگ . کمی گریه کردیم. بعد مادرم  از بالا اومد تو حیاط...

من وقتی رسیدم خونه که همه فامیل اومده بودن. بلافاصله رفتم و مشغول پذیرایی و تشکر از مردم شدم . باور میکنین؟ من وقت نکردم گریه کنم. رفتم دنبال کارا. مادرم اینا دو ساعت وقت گریه کردن داشتن ولی من نه. پارچه سیاه بزن و اعلامیه سفارش بده و ختم رو هماهنگ کن و برنامه تشییع جنازه رو سامون بده و ...
تا امروز هم وقت نکردم برای فوت پدرم به راحتی اشک بریزم. باور می کنین. موقعیت نبوده... هر چیزی زمان و مکانی میخواد. بغضی است که هنوز گلویم را میفشارد و کی بترکه خدا میدونه. 

بیست آبان ٬ دوازدهمین سالگرد درگذشت پدرم است.

---

بخش دوم :

- امروز در یک جمعی حرف میزدم. یه دفه یکی از دوستان گفت : این حرفایی رو که داری میزنی سومین باره دارم می شنوم. یهو یه چیزی توم فرو ریخت. خدایا ! ‌پیر شدم؟ خرفت شدم؟ یادم نمیاد یه چیزی رو قبلا گفتم؟ چی شدم؟
شایدم دوست من کم طاقت بود. و حرفهای باسمه ای من ارضاء ش نمیکنه و مطالب اکشن و حرفهای خوشگل میخواد. نمی دونم. به فکر فرو رفتم. نکنه زیادی حرف میزنم؟ آدمی که زیاد حرف میزنه مزخرف هم زیاد میگه. 
تصمیماتی گرفتم. مقداری تکون خوردم. شایدم به خاطر این بود که لحنش مناسب نبود و یا اینکه جلو همه گفت. نمی دونم.

- نمی دونم یه نفر که وقتی میفهمه کسی از دستش دلخور شده و باهاش سرسنگین شده ٬ نگران و ناراحت میشه ٬‌ چرا خودش با رفتارهای نسنجیده دوستان و عزیزان خودش رو ناراحت میکنه و ناراحتی اونا براش هیچ مهم نیست.

منصور