یا من لا تدرک الافهام جلاله !

    اللـــهم العن قتـلة امیـــرالمومنــــین

  چه خانه ی سرد و احمق و بی روحی است طبیعت که خدا از آن رفته باشد.

  چه قبرستان عزادار و غم زده ای است زمین که در آن معبد نباشد.

  چه شب دراز و تاریک زمستانی است تاریخ که علی در آن مرده باشد.  « دکتر شریعتی» 

                                      

 در باب عظمت و منزلت امیرالمومنین بارها و بیشتر از آن شنیده ایم و خوانده ایم( حال چه ندانستیم و چه فهمیدیم بماند!) ولی از نهج البلاغه ی خود مولا حتی چند خطی هم یاد نداریم !

(( ... در بحبوحه ی نشاط و کامرانی است که ناگاه مرگ گریبانش را بگیرد ، و در گردابهای دردها و بیماریها و اندوهها میان برادر و پدر مهربان و مادری که از روی جزع و اضطراب به وای وای گفتن و به سینه زدن مشغول است ،و بیهوشی مرگ او را به خود سرگرم نمود ، در شدت و سختی و اندوه بسیار و رنج و درد بیشمار جان می دهد ، پس با نومیدی در حالت آرامی و نرمی در کفنهای پیچیده ، در میان تخته های تابوتش می اندازند در حالیکه وامانده و از حال رفته مانند شتر از سفر بازگشته و رنجور که از جهت بیماری لاغر گردیده است ، پس از آن فرزندان و خویشان و خدمتگذاران او را بر دوش کشیده به خانه تنهایی و بی کسی که دیگر دیداری برایش میسر نیست می برندش ، و چون تشییع کنندگان و مصیبت دیده ها بازگردند او را در قبر می نشانند در حالتی که از وحشت و ترس سوال و لغزش ذر امتحان آهسته سخن می گوید ، ...

پس چگونه گریخته ، به کجا فرار کرده ، و به چه چیز فریقته می شوید ؟! بهره هریک از شما از زمین به اندازه ی درازی و پهنای قامت او است با رخسار خاک آلوده... !)) «از خطبه ی غراء . پس از این خطبه بدنها به لرزه و دیدگان گریان و دلها نگران و مضطرب شد!»

 دیروز ۲۰ مهر روز بزرگداشت خواجه ی غزل و شعر و شراب ، حضرت حافظ بود که به این سبب و به جهت تقارن آن با لیالی قدر و ایام شهادت مولا ،  بخشی از شعر آن رند خرابات را که منسوب به همین ایام و به ویژه سحر ضربت خوردن مولاست را مینویسم:   

دوش وقت سحر از قصه نجاتم دادند     و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند « اشاره به سحر نوزدهم رمضان و رستگاری حضرت امیر که « فزت و رب الکعبه!»

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی        آن شب قدر که این تازه براتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب        مستحق بودم و اینها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژده ی این دولت داد          که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند  « اشاره به خطبه ی شعبانیه و خبر پیامبر بر شهادت علی در ماه مبارک و نیز ۲۵ سال خار در چشم و استخوان در گلو بودن مولا !»

همت حافظ و انفاس سحر خیزان بود         که ز بند غــــــم ایــــــام نجـاتـم دادند

  ((  ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می گفت :

    غلام « حافظ » خوش لهجه ی خوش آوازم ))

                    اللـهم انی اسئلک بکتـابـک المنـزل و ما فیه ، ...

                               

    علیرضا