غرغر طبق معمول!

1-     داریم به پست هزارم نزدیک میشیم. چه پستی میشه اون پست!  

2-     یکی دوتا از دوستان ابراز تمایل کردند که بشن عضو وبلاگ و مطلب بدن. بیان . با آغوش باز پذیرای آنها هستیم. البته پس از گذراندن مراحل گزینش و بررسی های کارشناسی و مطالب آزمایشی دادن و این حرفا! می دونین که وبلاگ رویای دیگر الکی نیست!    

3-     یه چیز که برام جالبه اینه که وبلاگ روزی حدود ۲۰۰ تا هیت داره. یکی اینکه بعد این همه مدت تعطیلی برام عجیبه ٬ دوم اینکه نظر نمی زاره کسی. نظر بدین ببینم خواننده ها برگشتن یا اینا یه سری آدمای دیگه اند!  

4-     ربطی نداره ولی دنبال یه فرصت بودم به بیمارستان آتیه بد وبیراه بگم! تا مجبور و در حال مرگ نشدین اونجا نرید. دکتری که بچه مارو بدنیا آورد گفت بیاین اونجا . رفتم و شدم چون سگ پشیمان! گوشه ای از مزخرف بودنهاش رو میگم شما هم در جریان قرار بگیرید:  

برخورد بسیار بد و افتضاح و توام با داد وبیداد عندالپذیرش! ٬ در جریان قرار ندادن همراهان بیمار از روند کار ٬ خالی نبودن تخت در بخش و پذیرش بیش از ظرفیت که بیمار از ۸ تا ۱۴ تو ریکاوری موند که عین هتلها ساعت ۲ تخت خالی بشه ببرنش تو بخش! ٬ رسیدگی مزخرف٬ همه دنبال پول و انعام ٬ طرف بچه دار شده انعام میده دیگه٬ سروم داشت میرفت زیر پوست یارو نمی اومد درست کنه ٬ اونوقت میرفتی ازشون کمپوت بازکن بگیری به زور از دستت می گرفتن باز می کردن که انعام بگیرن! بیمارستان هم که قربونش برم! همراه بیمار شب می خواد بمونه ۴۰ تومن باید بده٬ برای شامش ۱۵ تومن( نایب هم اینقدر گرون نیست!) ٬ اطاق دو تخته است باید ۱۰۰ تومن بیشتر بدی! بابا خوش انصاف ٬ صد رحمت به قیمتهای هتل قصر! ٬ به خدا تو اطاق یک تخته دو تا تخت چپونده بودن راه نبود رد شی و نفس بکشی. عین نیمکت مدارس ما باید می اومدیم بیرون تا همراه اون یکی بیمار بتونه از اطاق خارج بشه! نگهبان بیمارستان می اومد بسیار بد اخلاق و توهین آمیز همراهان بیمار رو از دم در بخش بیرون می کرد می فرستاد تو حیاط! نفس می کشیدی باید پول میدادی . فقط مونده بود یک نفر دم در توالت وایسه بر اساس تعداد صداهایی که میومد قبض صادر کنه! ولی الحق و الانصاف آسانسورهای خوبی داشت.  

یه فلان فلان شده ای نیست این چیزا رو بخونه بره به آقای دکتر ع... رئیس محترم بیمارستان بگه که ای دکتر! اینهمه پول میگیری و ادعای بیمارستانتون فلان جای فلک رو پاره کرده٬ نمی خوای یه تکونی بدی به قضیه؟! بابا پرسنل بخش رو یه ذره بهشون برس که اینقدر با عزت نفس پایین دنبال انعام نباشن.  

علی ایحال آتیه نرید آقا.  بعد اونجا یه سر رفتیم مرکز طبی کودکان ٬ فقط عزت و احترام و رسیدگی و توجه و ادب دیدیم. البته غیر از یکی از رزیدنتها که بعدا فهمیدیم بیمار سایکوتیک است!البته اونم اینقدر در کارش متخصص بود که ته گرفته بود ! و بعضی وقتا بداخلاقی میکرد. آزاری نداشت. دوستان از بیمارستان میلاد چقدر تعریف میکنن. اسم دولتی ها بد در رفته است و خصوصی ها با دوتا لبخند و دولا راست شدن و چهار تا خانم صندوقدار و منشی فکل بیرون گذاشته ی آرا بیرا کرده ٬‌دارن می کنن کاری که می کنن! 

ﺗﻮ ﻣﺎه ﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎرون رﺳﻴﺪی                       اﻣـﻴﺪ ﻣـﻨﻲﺗـﻮ ﺷـﺐ ﻧـﺎ اﻣﻴﺪی 

P.S.: فکر کنم معلومه بعد معجزه ی خاموش ، الان آلبوم رگبار رو گذاشتم تو ضبط ماشین! این شعر رو نوشتم٬ هر چند مرا از یغما گلرویی چندان خوش نیاید.