گوگوش کوش + آخرین گلایه

سلام به همه

خوب بالاخره فهمیدم دوستان تو وبلاگ چی می خواند و چی مطالبی را می خونند. نوشته اگه انتقادی باشه خیلیها نگاشم نمی کنند، اگه توصیفی باشه هم کسی کاری به کارش نداره. مردم می خواند بخندند، طوری نیست یه زره آدم جدی میشه نظراتی که به نوشتش میاد یک سوم میشه، گله نمی کنم اما یادتون باشه که همیشه کسانی که انتقاد پذیرند پیشرفت بیشتری دارند.(اینجا باید از آقای آقاخانی تشکر کنم که در هر صورت مطلب را میخونند و نظر می دند، کاری ندارند به موضوعش، پیر هرات هم که دفعه قبل شرمنده کردند) دلیلش اینه که خیلیها به وبلاگ به عنوان یه سرگرمی نگاه می کنند که بعد از یک روز پر کار یه زره بخندند و بخوابند نه به عنوان یه وسیله برای تبادل نظر، برای رشد و لابد ما را هم به عنوان آدم هایی که وظیفه داریم اون ها را بخندونیم. (=دلقک) من با این مشکل ندارم، بزا مردم هر اسمی می خواند بزارند انتخاب کنند. شایدم درست بگند. آخه یکی بعد از اون همه کار دیگه حال خوندن نداره. خسته و کوفته دیگه حال گلایه، نظر  و از این حرفها را نداره. مردم خنده کم دارند. خیلی ها تا دو  خط اول متن را می خونند دیگه حوصلشون سر میره.  تازه میفهمم نوشتن هم یه هنره. راستش را بخاید چند وقت پیش داشتم تو وبلاگ ها می گشتم یه وبلاگ بود که حدود 70 تا نظر فقط به یه مطلبش داشت. برام جالب شد مطلب را خوندم از بس خندیدم اشکم در اومد. بعد گفتم یه چیز خنده دار بنویسم و این سادیسم اومد تو ذهنم و نظرات دو برابر شد. چند وقت پیش کلی گشتم تا اون وبلاگه را دوباره پیدا کردم و بازم خندیدم. اگر این جوری می خواهید باشه منم زور میزنم خنده دار بنویسم. دیگه انتقاد بی انقاد.(خودم را دارم لوس میکنم؛ حالا پس فردا دوباره از زمین و زمان مینالم).

راستی تو تعطیلی ها بیکار شدم. چند وقت پیش فیلم پر پرواز را دیدم خیلی مسخره بود بعد "آواز قو". یه پیشنهاد، اگه حوصلتون کشیده تا اینجا خوندید حتما یه تک پی برید این فیلم را بگرید و دو سه باری ببینید. ارزش داره. آخر فیلم از خودتون بپرسید: "آخه چرا؟" منم پرسیدم اما جواب پیدا نکردم. با شرایط اینجا مقایسه کردم. چرا بزرگتر شد. راستی اگه فیلم را دیدید شما جواب بدید. چرا؟ اگه نمیدونید تو بخش نظرات بنویسید نمیدونم تا بفهمم فقط من نیستم که دلیل این کار را نمی فهمم. یه سوال دیگه بپرسم، چند نفر بعد از دیدن فیلم آن را فراموش کردند؟ چرا؟ چون فیلم را هم به عنوان یه وسیله بازی بهش نگاه میکنند غافل از اینکه هر کسی مینویسه یه دنیا پشت این خط مخفی میکنه تا خود خوننده بهش پی ببره که ارزشش خیلی بیشتره. (دارم مثله یه نویسنده حرفه ای حرف میزنم، راستش را بخاید قصه این دیدگاه طولانیه). خوب سوال بزرگ یادتون نره. حتی نمیدونم شما کلی ارزش داره.

قربون شما

صادق