کوچه به کوچه . . .

داشتیم با خواهرم خیابون اختیاریه رو می‌رفتیم بالا؛ یه لحظه بهم گفت حالا که این وری اومدی یه لحظه نگه‌دار من این سی‌دی شرک رو پس بدم. یه گوشه وایسادم و منتظر بودم تا برگرده؛ دور و برو نگاه می‌کردم که سرم رو گرفتم بالا دیدم روی یه پارچه بالای سرم نوشته: زنده باد یاد و خاطره شهید سرافراز . . .محسنیان. چه اسم آشنایی!! خواهرم اومد و راه افتادم. چند متر جلوتر باز یه پارچه بود عین قبلی؛ زنده باد یاد و خاطره شهید سرافراز . . . ستوده. این اسم هم خیلی آشناست!! چند متر جلوتر . . .شهید چیذری؛ اخلاقی؛ لارونی؛ عرفانی . . . چرا همه این اسم‌ها این قدر برام آشنا هستند؟؟؟
آهان! حالا یادم اومد؛ عجب نابغه‌ای هستم؛ تعمیرگاه محسنیان دیگه!! نمایندگی سایپا بر دولت؛ جلوی خیابون محسنیان!! کوچه اخلاقی که کوچه مدرسه‌مون بود دیگه!! کوچه ستوده؛ تهش خونه فلانیه!!! . . .

سهم من از این اسم‌ها اینه. اما سهم اون پدر و مادری که هرکدوم از این پسرها؛ عزیز دلبندشون بوده هم همینه!! سهم اون دختری که کوچه مدرسه من به اسم مردش هست هم همینه!! 
هر روز از کوچه‌ها و خیابون‌ها رد می‌شیم و بی‌مهابا اسمشون رو سر چهاراه داد می‌زنیم تا تاکسی گیر بیاریم. به فلان اتوبان لعنت می‌فرستیم که همیشه ترافیکش سنگینه یا فلان کوچه تهش رو بستند!!  خوب؛ سهم ما همین قدره.
اما همین اسم برای یه نفر دیگه یه دنیاست!! وقتی می شنودش دلش می‌لرزه و قلبش تند تند می‌زنه.  

دنیا همینه!! قانونش اینه. کاریش هم نمی‌شه کرد؛ می‌شه؟؟

آوای من