عمو هم رفت...

قبلا گفته بودم که عمویم بر اثر سکته مغزی توی بیمارستانه. ولی حالا دیگه از درد و رنج خلاص شده. شب اول ماه رمضان آخرین شب زندگانیش در این دنیا بود.

من مطمئنم که این آدم گناه زیادی در این دنیا نداشت. یک زندگی آرام و بی داد و دغل. هیچوقت نخواست که در تهران پیش پسرهاش زندگی کنه. تابستانها در روستا ٬ زمستانها قزوین پیش پسرعموی کوچکترم. فردا صبح هم ما برای تشییع و تدفین می ریم قزوین.     

خانواده پدری ما شامل سه تا فرزند بود. دو پسر و یک دختر. یعنی من یک عمو و یک عمه داشتم. پدر من از بقیه کوچکتر بود. و این سه نفر ٬ به ترتیب از کوچکتر به بزرگتر از دنیا رفتند. 
۲۱ آبان ۱۳۷۱ پدر من که از همه کوچکتر بود٬ ۲۵ مرداد ۱۳۷۸ عمه که وسطی بود و ۲۵ مهر ۱۳۸۳ عمو که بزرگترین بچه بود.

خدا رحمتش کنه. از خوانندگان عزیز تقاضای قرائت فاتحه ای دارم برای این سه برادر و خواهر.

منصور