زدیم تو خط پستهای متفاوت !

* دیشب بااسپری روی کرکره یک مغازه با خط کج و کوله نوشته بود:

عشق یعنی علاقه - نه کفگیر ملاقه !!!

خیلی حال کردم ! شاید این جمله قدیمی باشد  ولی من که اولین بار بود میدیدم. واقعا راست گفته ...

** یه مدته حس و حال نوشتن نیست. نمی دونم شاید به یاس وبلاگی دچار شدم! یا اینکه اعضا دیگه واقعا دارن کم کاری می کنن...از خوانندگان پرو پا قرص که عادت به نوشته های روزانه داشتن معذرت میخوام...

*** چند وقت پیش جایی بودم که در ارتباط با دو واژه کلیدی بحثی مطرح شد. «حق» و « میل»
در مطلبی که می خواهم بنویسم بیشتر مخاطبم دوستان جوانترم هستند( هر چی باشه بالاخره ما معلمیم دیگه!) جسارت نباشه خدمت سروران عزیز که فکر کنند دارم اظهار فضل و دانش میکنم !( این تعارف رو کردم که یه دفه خدایی نکرده به کسی برنخوره که اونوقت دیگه نمیان وبلاگ رو بخونن!!!)

ما یه «حق» داریم یه «میل» و در حالی که با هم فرق دارند بعضی وقتها با هم اشتباه می گیریمشون. در مواجهه با قضایا ٬ قبل از اینکه بر آشفته بشیم و رگ گردنمون بزنه بیرون باید توجه کنیم که فلان چیز که من انتظارش رو دارم حق منه یا میل من...
یک چیز شاید میل من باشه و اگر انجام نشد و مطابق خواسته من جلو نرفت نباید به هم بریزم.من شاید میل داشته باشم که یکی به من سلام کنه ولی باید فکر کنم که حق هم دارم ؟ اگر فقط میل است و حق نیست نباید از سلام نکردنش ناراحت بشم...
مثلا میل منه که این چیز اونجای اطاق باشه ٬ آیا حق من هم هست؟ فکر میکنم خیلی از دعواهای همسران عزیز(!) از همین جا نشات میگیره. میل خودشون رو به عنوان حق تلقی میکنن و حال آنکه اینطور نیست و یه چیز رو که حق فرض کنی سرش وامیستی و پافشاری میکنی و میشه منشا دعوا و اختلاف.

حالا چرا این مطلب رو دارم مینویسم؟ و چرا گفتم که مخاطب من دوستان جوانترم ( دانش آموزها) هستن؟

مساله دوست و دوستی برای اونها خیلی مطرح و پررنگه. زیاد پیش میاد که از بی توجهی یک نفر یا از بی وفاییش بهم میریزن یا دپرس میشن و فریاد" بی وفایی بی وفایی دل من از غصه داغون شده" سر میدن ! باید دقت کنند که «میل» اونهاست که دوستشون فلان جور عمل کنه یا اونجوری حرف بزنه یا صد تا چیز دیگه ولی  «حق» اونها نیست. اگر به همین موضوع به ظاهر ساده عمل کنند دلخوری و ناراحتی پیش نمیاد و در این محیط خیلی بهتر میتونن رفاقت کنند.

مثلا «میل» من اینه که دوستم همیشه کنار من باشه ، به من توجه کنه ، همیشه صمیمی و با روی باز با من برخورد کنه . نه «حق» من.
یا یک مثال دیگه :
چند وقت پیش داشتم با یکی از دوستان چت میکردم، بعد از یک مدت گفتم که "من با اجازه تون برم " . ناراحت شد. گفت من به خاطر شما صبر کردم وگرنه زودتر میخواستم برم. گفتم خیلی ممنون ولی من که نمی دونستم به خاطر من صبر کردید. اگر اینطوره تشکر از محبت شما ولی من الآن خوابم میاد و چاره ای نیست باید فردا صبح زود برم سر کار. حالا اگر این دوست عزیز توجه داشت که در اون لحظه «حق » او نیست که من باهاش چت رو ادامه بدم و صرفا «میل»اوست، ناراحت نمی شد و خوب بود دیگه !

خلاصه دنیا با توجه به جایگاه درست امیال و حقوق توسط ما زیباتر است !!!

پ.ن.

دیدید بعضی وقتا آدم یه شعر می بینه یا می شنفه خیلی باهاش حال می کنه! من الان نسبت به شعر زیر حالم اینجوریه ! و فکر میکنم لابد همه خوششون میاد! من که از بیت چهارم خیلی خوشم اومد:

کجای این جنگل شب ،پنهون میشی خورشیدکم	پشت کدوم سدسکوت ، پر میکشی چکاوکم
چرا به من شک میکنی، من که منم برای تو	لبریزم از عشق تو و سرشارم از هوای تو
دست کدوم غزل بدم ، نبض دل عاشقمو	پشت کدوم بهانه باز ، پنهون کنم هق هقمو
گریه نمی کنم برات ، آه نمی کشم بشین	حرف نمی زنم بمون ، بغض نمی کنم ببین
نوازشم کن و ببین، عشق می ریزه از صدام	صدام کن و ببین که باز، غنچه میدن ترانه هام
اگر چه من به چشم تو،کمم ،قدیمیم ،گمم	آتشفشان عشقم و دریای پرتلاطمم

شاعر : ایرج جنتی عطایی

 
منصور