امشب با یکی از دوستان مشغول صحبت شدیم٬ سرپا٬ توی سرما ٬ از ساعت ۸ تا ۱۰ شب ! حرفهای خوبی زدیم و مطالب بدرد بخوری رد و بدل شد ولی پاهام به شدت درد میکنه! دو سه تا نکته خوب گیرم اومد. اینکه به رئیس جماعت کار نداشته باش ! دوم اینکه هیچی نگو ! سوم اینکه خوب به دو مورد قبل دقت داشته باش !
چند وقت قبل نامه ای از یک دوست بسیار عزیز به دستم رسید که اولش این شعر رو نوشته بود:
به قصه های غریبانه ام ببخشائید
که من سنگ صبورم نه سنگم و نه صبور!
دلی میشود از غصه تنگ ، می ترکد
چه جای دل که دراین خانه سنگ می ترکد
و آخرش هم این شعر را:
بشر چقدر به درمان عشق درمانده ست؟
مگر چقدر از این عمر بی ثمر مانده ست؟
چقدر باید بر این گناه تاوان داد ؟
چقدر باید خاموش ماند تا جان داد؟
خیلی از این دو شعر خوشم میاد. تا حالا بارها خواندم...
منصور
سلام... میبخشید. شاید اصلا نباید اینجا پیام بذارم. ولی هرچی گشتم نتونستم آدرس این آقا امیر شما رو پیدا کنم. اینجانب یه فقره دانشجوی در شرف فارق التحصیلی از رشته کامپیوترم که به هزار و یک دلیل نیت ادامه تحصیل در کانادا افتاده در دلم.
راهنمائی میخوام. کمک میخوام. هرچی تو سایت این دانشگاهها میگردم به نتیجه ای نمیرسم و به نظر نمیاد هیچ کجا با این معدل ۱۴ ما رو را بدن مستر بخونیم.
دیگه کم کم دارم میبرم. تو هاگیر واگیر سرچهای مداوم به وبلاگ شما خورد. کارتون خیلی باحاله!
گفتم شاید گره از کارم وا بشه... امیر خان تو که اونجائی چی میگی؟ من بشینم اینجا برای فوق بخونم. یا صابون بزنم به دلم ؟ مرسی.
چاکریم
ما هم میاییم
سه نکته ی خیلی به درد بخوری بود مخصوصا سومیش! این نکته ها به درد من هم میخوره به قول یکی از بچه ها باید آویزه ی گوشتمون کنیم نه گوشمون !
شعر خیلی قشنگی بود دل ما رو که یه تکونی داد شاید گرد و غبار هاش بپره !
یا علی
شعرا خیلی قشنگن...مخصوصا اولیش...آره دیگه همش خالی میبندیم برای بقیه...ولی نه سنگیم و نه صبور!!