هیچ ...

نخست)
اول قدم از عشق سرانداختن است
(قابل توجه کسانی که مدعای عاشق شدن دارند)

آنگاه)
آی بدقولم من، پس چی شد اون تذکره حضرت رئیس؟
(مژده، مژده، تذکره در راه است ...)

پس آنگاه)
گفتم مژده یاد موضوعی افتادم. کسی پیام داد که به دیگر کس بگویم که اشارات را دریاب!
(نکته: آنکس است اهل بشارت که اشارت داند ...)

خیر الامور اوسطها)
بواسطه شغلم با مردان کسب و کار زیاد سر و کار دارم. در ایام ماضیه بازرگانان را طریقی بود که جوانمردانه ببرند و بزرگوارانه بخورند و کسان فرودست را به مال و مهر بنوازند. اینک اما بیزینس منان را مرامی است که به رندی ببرند و به تندی بخورند و فرادست و فرودست را به تیغ ناجوانمردی بزنند. گذشتگان را رسمی بود که به هر شغلی اندرند تجارت را به بازارگان سپارند و خداوندان کسب را راهی بود که پای در ورطه دیگر ننهند. در این زمانه ولی، پیشه وران را رسم شده که به هر سرائی سر بزنند و دیگران را دأب آن است که  پیشه وری در هر شغلی پیش گیرند. بر این نسق است که امورات ملک و ملت با هم به خلط آمده و ...

پیش از دیرگاه)
نک و نال زیاد است اما امید پیش راه. امیدوار باشیم و نگذاریم این شکوه ها زیبائیها را از چشمانمان بربایند.

دیرگاه)
نوشتم تا رسم همکاری بجای آورده باشم که می دانم این سخنان مرا قدر و بهائی نیست با این وزینی که دارد وبلاگ این گروه خشن!!!

ختم کلام)
آقای رئیس ماهم می توانیم استفاده ابزاری از وبلاگ بکنیم؟
(یکی نیست بگه در این صورت فرق رئیس و مرئوس چیه؟)

مخلص همه خوانندگان: محسن