برف نیامده و دهان سوخته !!

1) برفِ نیامده و تعطیلی مناطق یک تا پنج. غنیمتی است ته منطقه دو باشی. اونور آزادی. شب قبلش نتونسته بودی بخوابی . نصفه شب حالت خراب میشه . می دونی تعطیلین ولی میری. به هوای اینکه همراهی پیدا کنی برای رفتن به کوه. کوه در روز برفی . و البته  می فهمی که همیشه هم جوینده یابنده نیست.

2) یار غاری نیافتیم و کوه را که بی خیال شدیم . نصیر هم آمده بود. رفتیم به یکی از انتشارات معروف و کتاب دیدیم و خواندیم و صحبتها راندیم. نصیر که میرسه به کتاب دیگه مارو نمی شناسه !

3) دفعتا تصمیم بر آن شد که بریم بهشت زهرا. و رفتیم. شنبه صبح و هوای برفی بهشت زهرا دیدن داشت. تا اونجا نصیر متن فیلمنامه هزار دستان ( اثر مرحوم علی حاتمی) را خواند و حالی بردیم.

کفیل نظمیه: دنیا هم در حقیقت یک مسافرخانه است ، جناب خان.

خان مظفر: و ما هم مسافران سمجی هستیم که به این زودی ها قصد ترک هتل را نداریم. در هتل همه با هم مهربانند، چون همه میهمانند. حتی این وضع در مورد منم که مقیم دائم هستم رعایت میشه. جالبه ، برای ما پیرها …

.

.

مملی: اگه اوسا امونم بده، روم به دیفال ، خلاف ادبه ، بلا نسبت ، میگم که این بشکه جات چقذه دری وری گفت.

شعبان: قسم به اون تاج و دوتا شیر جناق سینه ام در امونی مملی.

مملی : قسمت میدم ، علاوه بر اون تاج و تخت و دوتا شیر جناق سینه ات، به تخت سلیمون و دو تا ملائکه بالدار میون دو کتفت در امونم؟

شعبان: امونی.

4) نمی دونم چقدر هزاردستان رو یادتونه یا دیدید. بزرگا مردا که علی حاتمی باشه. اگه هزار دستان با اون فیلمنامه و قلم فوق قوی علی حاتمی و اون حساسیتهای ساخت و بازی های فوق عالی ،اسمش فیلم و سریال باشه ، این اراجیفی که این خوشگل خلوت های مفتخور در این روزگار برای تلفیزیون می سازند ٬ اسمش چیه؟ عجب روزگار سفله پروری! باید بی سواد و ضعیف باشی تا جایگاه داشته باشی. نخبه اوت میشه٬ فورا. باید هیچ چیز حالیت نباشه ،  باید بی سواد باشی…

5) رفتیم قطعه هنرمندان. بی نظیر بود و دیدنی . روی قبرها رو برف روبی میکردیم تا نوشته ها ظاهر بشه و معلوم شه قبر مال کیه. زرین کوب رو پیدا کردم. بقیه چندان فرقی نمیکرد.

یه سری قطعه شهدا و یه سر به مادربزرگ و در راه برگشت باز هم هزار دستان . و حرفهایی که همیشه با نصیر هست برای زدن. صبح خوبی بود. از این بهتر نمیشد از این فرصت اسفاده کرد.

قسمت بود که کوه نشه و اونجا بشه و باقی قضایا…

---

و یک چیز دیگه :

از بس که نمودم و گسستم توبه                          فریاد کند همی ز دستم توبه

 دیروز به توبه ای شکستم ساغر                          امروز به ساغری شکستم توبه

صد بار تصمیم می گیری که دیگر چیزی نگویی ، حرفی نزنی ، کاری نداشته باشی.

صد بار به خودت می گویی "لعنت بر من اگر بار دیگر دست و زبانم را اسیر دلم کنم" ولی نمی توانی بر سر قرارت بمانی.

وقتی یک نفر دائم حرف خودش را میزند، منطق بخصوص خودش را دارد، در بحث بیچاره و مستاصلت می کند، گوشش به هیچ حرفی بدهکار نیست، برخوردهایش "بی ملاحظه گی" قابل توجهی دارد، و به خودت می گویی که دیگر کاری ندارم ولی بر سر حرفت نمی مانی. به تو چه میگویند؟ احمق؟ ضعیف النفس ؟ بی اراده؟ یا ... ؟

منصور