به یاد پستهای جنجالی سابق!

صفر) دراین پست می رم تو حال و هوای پستهای قدیم که چند وقتیه خبری ازشون نیست . تا چه شود.

یک) در این ایام تعطیلی بلاگ اسکای بنویسیم و بنویسیم به امید روزی که دوباره این سرویس بی بدیل وبلاگی روی بنماید و سر از مغاک بیرون کند و مشتاقان را سیراب. البته میدانم که پرهیز میکند و لاجرم عطش ما را افزون !

دلخوشی ما همین وبلاگ بود که زرتی میشه under construction  و اورکات بود که از ما گرفتن ! ولی شکر اینترنت که gazzag پیداست! تازه میخواستیم درسال جدید یه کارهایی برا وبلاگ بکنیم که بسته شد.

دو) امشب که این مطلب رو مینویسم سیزده بدر بود و تا حالا خیابانهای تهران رو اینقدر خلوت ندیده بودم. شده بود عین عید موشک باران(نوروز 67) . یادش بخیر. هیچ شبی که می خوابیدیم امید زنده بیدار شدن نداشتیم. خیابان خلوت ، پارکها هم خلوت. نمی دونم مردم رفته بودن کجا سیزده شون رو در کنن.

سه) امشب اتفاق مبیت افتاد و برای بار چندم فیلم قیصر رو دیدم. قیصر نیازی به معرفی و گفتن شناسنامه نداره. البته این بار نسخه دی وی دی رو دیدیم با کیفیت عالی. قطعا یکی از بهترین فیلمهای سینمای ایرانه. این فیلم در زمان خودش فرهنگ سازی کرد و صف شکنی کرد و نقطه عطفی شد برای سایر کارگردانها. جالب بود برام که عباس کیارستمی تیتراژش رو ساخته بود! یعنی بعدا کیارستمی شد. دیالوگهای فیلم همین الان هم استفاده میشه . بین قدیمی ترها بیشتر.

دیالوگهایی مثل:

"نزنی می زنننت" یا " کی برا من یه جو مردونگی رو کرد که من خروار خروار مردونگی به پاش بریزم" - " سه دفه که آفتاب بیفته لب این دیوار و سه دفه که اذون مغرب رو بگن ، همه یادشون میره که ما کی بودیم و چی شدیم " -  " فرمون فرمون که میگن اینه" ؛ فرهنگ کفش قیصری- یا مثلا این مطلب که همه میدونستن قیصر برادرا رو کشته ولی کسی کلمه ای حرف نمی زد.

جالبه که همیشه خدا تو این مملکت حرف از بدی روزگار و امان از نارفیقی و حرف از نامردی و گرونی و فشار و خراب شدن اوضاع نسبت به قبل و این حرفا بوده. نمی دونم پس کی اوضاع خوب بوده ؟!!

و بازی فوق عالی بهروز وثوقی که بی شک قویترین بازیگر تاریخ سینمای ایرانه. به نظر من میشه با کسی مثل رابرت دنیرو مقایسه ش کرد.

چهار) فکر میکنم مثل اکثر آدمهای دور و ورت باید تو هم "فس فسی " زندگی کنی. کلی برای دیگرون مایه میذاری و اونا در حد و اندازه هایی که انتظار داری ظاهر نمیشن اونوقت میخوای از زمین و زمان بنالی و دم از بی وفایی و نامردی روزگار و دوستان بزنی و خاطر مبارک و نازک خوانندگان را آزرده کنی! و بگن که اخوی ! انتقاد نکن. تلخ ننویس. شکایت نکن. چی بگم پس؟ اطرافیانم همه قنبله معرفتن؟ رستم دستانن؟ دانش آموز دارم که خیلی براش مایه گذاشتم، ولی هیچ. عین دیوار . بگم دنیا رنگیه؟ بگم همه چیز زیباست اگر زیبا ببینی. نه ! باید بدونی و ببینی و درست تصمیم بگیری . غصه ت میگیره اما بدونی و ببینی...

پنج) اطرافیان دارن بهم فشار میارن که شغلت رو عوض کن. یک خانمی از بستگان که بیش از 35 سال معلم بوده ، کار در مدرسه رو کنار گذاشت. پرسیدم چرا؟ اول گفت خسته شدم و بسه و این مدت مگه کافی نیست و این حرفا و میدونستم دلیل اصلیش این نیست. بعد که بیشتر پاپی شدم دیدم از دانش آموزان نسل جدید دلزده ست. چیزایی که تعریف میکرد تاسف و تاثر انگیز بود. میگفت تعداد قابل توجهی از دانش آموزان سابق من الان دارن با یک پسری زندگی میکنن بدون عقد یا عروسی یا نظایر آن. میگفت یکی از شاگردای سابقم رو تو میدون انقلاب دیدم با یک پسری بود. سلام علیک کردیم. پسره اصلا اینور رو نگاه نکرد. حال احوال که کردیم گفتم ازدواج نکردی؟ یه نگاه به پسره انداخت و با خنده گفت حالا ببینیم چی میشه.

و حرفای دیگر. الغرض اینکه دل پری داشت. مثل اینکه معلم جماعت درد مشترک دارن! چند وقته که اطرافیان بهم میگن برو یه کار دیگر کن. ول کن معلمی رو . بی فایده ست. اون اهداف و ارزش ها که برای اون وارد کار مدرسه شدی الان کجاست؟ مدرسه هم دیگه مدرسه سابق نیست. بیل خورده به کمرش .

شش) خلاصه اینکه :

 نه زمین خاک قدیمی ، نه هوا همون هواست 

                                                            تا چشام کار میکنه هر چی که مونده نابجاست

البته من این حرفا رو میشنوم و روش فکر میکنم ولی هنوز برام مسلم نشده که به ته خط رسیدیم. مشکل شده ولی غیر ممکن نشده. یکسری آدم که لیاقت کار در مدرسه رو ندارن کارهایی رو بدست گرفتن ولی هنوز اوضاع اسف بار نشده. مدرسه های غیر انتفاعی شدن خادمین یک مشت بچه پولدار بی محتوا ولی هنوز هم انسانهای شریفی دانش آموزان این مدرسه میشن. امشب مست کردم دارم همه حرفی میزنم !! مستی و راستی ...

ما هم بعضی وقتا به بن بست میرسیم. البته عوامل امیدوار کننده هم کم نیستند. بعضی وقتا یه  دانش آموز که هر کار کنی اون کار خودش رو میکنه و حرف خودش رو میزنه، تو رو می رسونه به اونجا که فکر کنی دیگه بی فایده ست، بی نتیجه ست و این جور چیزا ٬ ولی هنوز میشود به جلوتر نگاه کرد و جلوتر رفت.

هفت) اگر خدا بخواد ، به پیشنهاد چند تن از رفقا میخواهم خاطرات و وقایع اتفاق افتاده در دوران معلمی و معلم راهنما بودنم رو توی وبلاگ منتشر کنم. از سالهای دور و نزدیک. احتمال میدم بد از آب در نیاد. فقط مانعی که وجود داره ، طیف وسیع خوانندگان وبلاگ است. از دانش آموزان گرفته تا فارغ التحصیلان و دوستان در جاهای دیگر. و آنوقت فرم نوشته ها را باید دائم مواظب بود. پناه بر خدا. ببینیم چی میشه.

هشت) من میرم از زندگی تو بیرون ، یادت باشه خونه مو کردی ویروون

منصور