یه حال خوش

سینه ات فشرده می شود، تپش قلب پیدا می کنی و دهانت خشک می شود، احساس می کنی می خوای بالا بیاری، سر درد، یه فشردگی رو پرده دیافراگمت، شاید هم گاهی یه ارتعاش که کل بدنت رو در بر بگیره، یه احساس که مثل خوره افتاده تو وجودت . با این فکر می خوابی، تو خواب به اون فکر می کنی، با صدای زنگ ساعت که بیدار می شی می بینی هنوز داری بش فکر می کنی، گاهی اینقدر بت فشار میاره که نمی تونی تحمل کنی، لبریز می شی ازش و اشک از چشات می آد. زار زار گریه نمی کنی، فقط چند قطره، همین قدر کافیه که مطمئن شی واقعا اون احساس رو داری، سردرگمی، کلافه، کاری ازت بر نمی آید. با کسی نمی تونی صحبت کنی، می دونی مسخرت می کنن. حتی به زبون آوردنش به نظرت اونو مبتذل می کنه، مثل یه فیلم عکاسی که نباید نور ببینه اونو تو دلت مخفی می کنی وبروز نمی دی. بقیه می فهمن یه دردی داره ولی نمی دونن چی. اشتها نداری، با بقیه نمی پری ، برای اینکه بت گیر ندن گاهی یه لبخندی می زنی. به خودت می گی چرا اینجوری شد؟ مشکل کجا بوده؟ خودتو سرزنش می کنی ولی به همون مقدار از این حس لذت می بری. از غمش یه پناهگاه ساختی و تلخی اونو مثل شراب مزمزه می کنی. هیچ استدلالی معنا نداره. اصلا مخت کار نمی کنه. یه آهنگ گوش می دی. فکر می کنی همه شعر های عالم رو برا تو سرودن. الان بهتر می فهمی اون شعر هارو. وصف حاله خودتن.    گاهی احساس یه سگ بت دست می ده که چخش کردن. گاهی فکر می کنی سرافرازترین ادم رو زمینی.  هنوز اون فشار لعنتی ولی قشنگ رو رو پرده دیافراگمت احساس می کنی. چرا هیچ وقت عادی نمی شه؟ ممکنه 2 روز یا 2 ماه یا 2 سال این فشار روت باشه ولی همیشه برات تازگی داره. دوسش داری. اگه یه روز از بین بره می فهمی تموم شده تمام اون لحظات قشنگ ولی دردناک. شاید اون وقت بخوای زار زار گریه کنی. به خودت می گی ارزششو نداره ولی می دونی داری به خودت دروغ می گی. شاید اینکه فکر می کنی ارزششو داره یه دروغه بزرگه. همه چی توهمه. حتی اون........

ناله از درد مکن آتشی را که در آن زیسته ای سرد مکن......

همین؛ رضا