قابیل شرمگین٫ چگونه هابیل را فراموش می کند؟

من کارتون دیجی مون (digimon: digital monsters)  رو خیلی دوست داشتم. از این جهت که یکی از مهم ترین پایه های فلسفه زن که  به آسیای جنوب شرقی تعلق داره رو دستاویز داستانش قرار داده بود. توی این داستان، بچه هایی بودند که  هر کدوم یه غول دیجیتالی برای خودشون داشتند. مثل حیوانات خانگی . اون بچه ها تعلیم دهنده اون غول ها بودند. یعنی باید کاری  می کردند که غول هاشون مرحله به مرحله پیشرفت کنند و به قدرت بیشتری دست پیدا کنند. این امر ممکن نبود مکر اینکه اون دوتا (تعلیم دهنده و غول) به هم گره بخورند و از وجود هم سیراب بشوند. اینجوری پیشرفت هرکدوم موجب پیشرفت اون یکی می شد..........

خوب یا بد من احساساتی هستم. خیلی زود به آدم هام عادت می کنم و قسمت زیادی از فکر و علاقم رو به دوستام اختصاص می دم. اگه کاری کنم که  یکی از دوستام از من برنجه  هرگز نمی تونم خودم رو ببخشم. من برای دوستان حاضرم خیلی کارها بکنم واگه این رابطه دوطرفه باشه چه بهتر. این مدلی از رفاقت است که تو ذهنه منه. حرفام شاید خیلی احمقانه به نظر بیاد و شاید نتونم منظورم رو خوب منتقل کنم. ببخشید. خوشحال می شم نظر شما رو بدونم. اینکه از یه دوست چه انتظاراتی دارید؟

شاید مشکل از من بوده. بخاطر مدلی از دوست بودن که تو ذهنه منه. مدلی که در طول هفت سال شکل گرفته تو راهنمایی و دبیرستان مفید(نمی دونم چرا اسم مفید رو آوردن تو این وبلاگ تابو شده؟؟؟).

 مدلی از دوستی که مبتنی بر ارزش های مشترک و ایجاد علاقه قلبی در سطح بسیار عمیق اون هست. چیزی که موجب پیشرفت دوستان بشه. هرکی هر پتانسیلی داره در اختیار بقیه قرار بده تا همه با هم و با توان مضاعف پیشرفت کنند. من و دوستام با هم بیرون می رفتیم، تو خوش گذرونی هامون با هم بودیم. چت می کردیم صمیمی بودیم ، تو درس ها به هم کمک می کردیم و....   ولی قضیه فقط به اینجا ختم نمی شد. وقتی یه بحران پیش می اومد، کسی به چیزی نیاز داشت، حتی مشکل خانوادگی پیدا می کرد همه بسیج می شدن تا بش کمک کنند. اینجا ها بود که معلوم می شد دوستی بین ما فقط به زمان های خوشی و بدون سختی اکتفا نمی کرد. این اون چیزی هست که من از دوستی می دونستم. مرام،همکاری، فداکاری، گذشت. اینا رو من به واقع تجربه کردم. این اون چیزی که موجب شده بچه ها همیشه به فکر هم باشن. حتی الان هم که از دبیرستان فارغ التحصیل شدیم و همدیگرو نمی بینیم بازم اینجوریه. البته من اونا رو نمی بینم چون رسم هست که پنج شنبه هر هفته فارغ التحصیل های دبیرستان تو به دبیرستان می آن تا همدیگرو ببینن و هر هفته هم خونه یکی جلسه هست و سخنرانی و بحث و دید و بازدید داریم.

می گن قدیم ها حتی وضع از این هم بهتر بوده. اینو باید از پیر مردهایی مثل رییس پرسید! قدیم ها بچه ها مرد مسابقات حساس 90 دقیقه ای بودند ولی حالا مرد بازی های تدارکاتی 45 دقیقه ای.  (به نقل از پست های قدیم رییس)

تو محیط های مجازی خبری از این حرفا نیست. می شه حرف های قشنگ زد و هیچ ضمانتی برای اونا نیست. دوستی تو اینجور جاهای مجازی، یه امر مجازی بیشتر نیست. دو تا دوست باید یه قسمتی از فکر و ذهن و حتی قلبشون رو به هم اختصاص بدن.

کاش می تونستم این حرف هارو شفاهی بتون بگم. پشت چت و ای میل و SMS خیلی حرف هارو می شه گفت. فقط گفت. بدون هیچ گونه ضمانتی. امیدوارم منظورمو خوب رسونده باشم

ــــــــــــــــــ

ما با کمند الفاظ

با مردم زمانه خود

در ارتباط بودیم

در خط ارتباطی ما

مفهوم واژه ها

مصداق های مشترک درک و فهم بود

پر می گشود در دل هر همزبان من

این گفتگو بگو چه ثمر دارد

مفهوم واژه ها همه امروز

مصداق های خاص دگر دارد

....

وقتی که لفظ دوست به معنای دشمن است

هنگام شیون است

                                                                        م.مصدق

همین، رضا