۱-یکی‌ مرد عرب امّا بیابانگرد و صحرایی قدم بگذاشت در «ام القری» وین شعر را برخواند:«که ای یاران مگر دیشب به خواب مرگ پیوستید؟ چه کس دید از شما آن روشنان آسمانی را؟ که دید از «مکیان»(جهانیان!) آن ماهتاب پرنیانی را؟بیابان بود و تنهایی و من دیدم که از هر سو ستاره در زمین ما فرود آمد. به چشم خویش دیدم ماه را از جای خود کندند! بیابان بود و من،اما چه مهتاب دلارایی! بیابان بود و من،اما چه اخترهای زیبایی! ... حال، کجایی ای ساربان پیر صحرایی؟! کجایی ای بیابانگرد روشن رای بطحایی؟!که اینک بر فراز چرخ،یابی...
اینک و اینجا،کسی واقعآ اندازه یه صحراگرد عرب هم می تونه حضور محّمد(ص) رو درک کنه؟
میلاد «محمد امین» بهترین امانتدار امانت الهی آغازین خلقت و فرزندش «جعفر صادق» رییس مذهب و مکتب جعفری ، بر هر که قرعه بار امانت الهی به نامش افتاده،مبارک!


۲-یادتون میاد که عید، رییس و من و امین و حالام سجاد با بقیه دوستان رفته بودیم جنوب ، سفر!
تصمیم گرفتم یه چند تا تجربه جالب از اون سفر رو هر از گاهی بنویسم.برای آغاز بگم که تو این سفر کار من و چندتا دیگه از دوستان این بود که با مردم منطقه دیّر بوشهر گپ میزدم (عمومآ بروبچ هم سن وسال).تجربه فوق العاده جالبی بود. با باور اینکه یه سری دانش آموز از پایتخت اونم تو عید اومدن برای اونا جالب و هم صحبی با آدمایی که فرهنگ متفاوت ما داشتند برای ما جذاب بود! تصور اونا از تهران مثل تصور بعضی از ما تهرانی ها از خارج و ما هم مجبور بودیم مانند اونچه صداوسیما از غرب وحشی و مفسد نشون میده ،‌از تهران نشون بدیم(نه به اون حماقت!)!!! البته تو تهران همه کار میکنند و درس میخونند و پیشرفت میکنند که اگه پیشرفت تهران رو میخواین درس بخونین و کار کنید ، مثل ما تهرانی ها!و البته تهران دودآلود و شلوغی که همسایه اسم همسایه خونه خود رو نمیدونه و آدمهایی دچار روزمره گی و پشت میز نشینی و شما هم که اینجا در طبیعت بکر خدا و هوای تازه جبران همه بی امکاناتی ها و نداشتن هرچی چیز بد تو تهران هست رو میکنه!(البته امکانات رو چی تعریف کنیم که اگه cd و DVD ملاک هست که اصلش همه نوع ۷۰۰ تومان از دوبی و کامپیوتر و اینترنت هم بعضآ بود!!!)برای آدمایی که تا حالا تو تموم زندگیشون برف ندیده بودند ، به پیست اسکی تهران که منم تا حالا نرفتم غبطه میخوردند و من هم به اسب سواری اونا حسودیم می شد! ما تو تهران از شدت سرگرم بودن نمیدونیم چی کار کنیم و برای اوقات مفرح خود کجا رو انتخاب کنیم و این تهران باور اونها بود . سعید حدادیان که من برای اولین بار اون رو تو این سفر شناختم!!! مرد آمال اونها بود و شماره همراه اون رو برای التماس دعا و دعوت برای خوندن تو شهرشون از ما میخواستند و مسابقه بین اونا برای قشنگ تر خوندن «بوی سیب» بود که برنده با صدای بلند کف، تشویق میشد! سراغ از نوار حاج محمود کریمی میگرفتند و خبر از اومدن آلبوم تازه سیاوش داشتند!!!
اونجا پر بود از مزارع گوجه فرنگی یا به قول اونا «توماتو»(tomato)که مفت و ارزون بود و جاتون خالی ما هم کلی جای همه مدت سال خوردیم! 
برای اینکه زیادی طولانی نشه:ادامه دارد...!!!

۳-دریا(۳)
به من گفتی که دل دریا کن ، ای دوست
همه دریا از آن ما کن ، ای دوست
دلم دریا شد و دادم به دستت
مکش دریا به خون ، پروا کن ای دوست

۴-با شرمندگی از لطف همه خواننده ها جواب همه کامنت های قبلی رو دادم .ببخشید دیر شد .پایدار باشید!
علیرضا