ما گدایان خیل سلطانیم ...

اول دفتر:

تقویم نهادن و تقویمی کردن ایام البته که امری است وضعی و مسلم است که قرارداد بشری در نامیدن و نشان کردن روزها وشبها ذاتا ارزشی بر ساعات و دقایقی که بر نوع بشر میگذرد مترتب نمی کند. اما روزهائی هست که به قاعده حادثه ای ممتاز می شود در مقطعی از زمان یا حتی در تاریخ زندگی آدمیزاده. فردا هم یکی از این حادثه هاست. واقعه ای سترگ که شرافت و بزرگی اش را از آفریده ای شگرف و بی نظیر وام گرفته است. می گویم آفریده ای شگرف چرا که امام علی (ع) گرچه آدمیزاده بود اما به شهادت عارف و عامی مرزهای انسانیت را درنوردید. و می گویم بی نظیر چرا که از زمان پیدایش او تاکنون به رغم توسعه رسانه ها و ثبت و ضبط هر چه دقیقتر وقایع هنوز شخصیتی به بزرگی او به یادآورده نمی شود. بنگرید بر متون ذاکرین تاریخ از مسلمان تا مسیحی و یهودی و حتی لامذهب در همین قرن گذشته تا مایه فضل و بزرگی او را دریابید. به قول آن مسیحی شریف امام علی مشعلی بود مر انسانیت را و دژی بود حق و عدالت را. در وصف او قلم حقیری چون من به گردش نمی آید و شرف و فضل او بسیار فراتر از حدود چون منی است. فراموشمان اما نشود که فردا روز بزرگی است چون آفریده این روز انسانی بزرگ و به بیانی انسانی کامل بود. و اگر میخواهیم بزرگ بداریمش باید تلاشمان گام نهادن در جای پای او باشد به مدد هم او گرچه در توان خویش نبینیم که حتی به غبار پای آن عرش نشین فلک پیما هم نرسیم که:

ای پادشاه سایه ز درویش وا مگیر
ناچار خوشه چین بود آنجا که خرمن است
 
ولادت باسعادت مولود کعبه و اسوه حق پوئی حضرت امام علی (ع) بر همه عالمیان مبارک باد.

دویم:

منصور عزیز ما بغایت گله مند است از روزگار. آنچه او از آن بعنوان رفتار دوگانه محصلان و اولیاشان یاد می کند منحصر به مدرسه و مکتب نیست. در هر کاری که باشی این روزها دقیقه به دقیقه این نقاب بر چهره داشتن مردمان را حس می کنی با تمامی وجود. نمی دانم چه بر این جامعه گذشته است که بیسواد و تحصیلکرد، رئیس و مرئوس، مرد و زن، کودک و بزرگ و ... همه به سمت و سوی دوروئی، ریا، منفعت طلبی و نیرنگ و دروغ می شتابند بی لحظه ای درنگ. عجبا که نام سیاست و کیاست هم بر آن می نهند و آنهائیشان که دین مدارند هم سخنی از معصوم فرا راه این کژراهه می نهند که المؤمن کیس. پناه میبریم به خداوند بخشاینده. خلاصه این که پای بست این خانه در حال  فروریختن است و این مائیم که چون موریانه افتاده ایم به جان این عمارت نیمه ویران...

آخر:

ترک جان عزیز بتوان گفت
ترک یـــــــــار عزیز نتوانیم

محسن