گریه کن گریه قشنگه / گریه سهم دل تنگه

بعضی وقتا دلتنگی های آدم زیاد میشه.  معلوم نیست برای چی و چرا. دلت می خواد آزاد بودی و سرت رو میذاشتی روی میز و یه ده دقیقه ای گریه می کردی. با صدای بلند.

اوضاع اونجور که می خوای پیش نمی ره. سنت " من یشائی " جهانه دیگه.

 «عسی ان تحبوا شیئا و هو شر لکم »

نمی دونم. همه این چیزا رو میگی. ولی باز هم دلت میخواد داشته باشی، کنارت باشه ، بری ، ببینی ، حرف بزنی ، اونطوری باشه که تو دلت می خواد. نه ! نمیشه آقا جون! باید همینجوری باشه. اصلا همینه. آدم که بی دغدغه و غم باشه دیگه مرده. از قدیم هم گفتن: "فقط بمیری خلاص میشی."

واقعا موضوعیت داره که به قول "بامشاد" بگم : بی وفایی ، بی وفایی، دل من از غصه داغون شده.

من نمی دونم . بازم می گم بیا ، ببین . باید بودن تو ، باش.  دوست داشتم لحظه های کنار تو بودن کش می اومد به اندازه یک روز ، دو روز ، هفته ها. ولی افسوس که این هم به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد!

کاش لااقل موقعی که تو هستی ، زمان همون طور می گذشت که انگار سر کلاس آقای دکتر ... نشسته ام! یک دقیقه بیشتر بایست ! یک کلمه بیشتر حرف بزن! بی ربط! راجع به وضع آب و هوا ! اصلا جک تکراری تعریف کن ! حرف تکراری بزن. فقط صدای تو در این میانه دلخواه است. حرف بزن که تمام غنچه های دلم با شنیدن صدای چهچه آن بلبل می شکفند.

دیگر چی بگم؟ تابی نمانده ، توانی نیست. این حکایت کیبورد و وبلاگ نیست. این خون دل است که از نوک خنجر انگشتان لغزان روی صفحه کلید، به سینه سپید مونیتور می تپد!

دیگر نفسی نمانده! خودت یک کاری بکن.

این دفه آخر مطلب شعر لازم نداره! پست این دفه همش "شعر انتهایی" بود!

منصور