نمی خواهم

 گرم و روشن بود. مثل هیچکس نبود. رفتیم مراسم تشییع جنازه . ساعت 8 صبح. سروصدا. لااله الا الله. از آن آپارتمانهای مرتفع ، یک نفر هم سر از پنجره بیرون نکرد. از مرگ متنفرند. ساعت 8 خوابند. فضول نیستند. چرا ، یک نفر داشت از بالا نگاه می کرد. یک پیرمرد بالای هفتاد که لابد فکر می کرد به این زودیها من هم بالای دست مردم می روم.

خدایش رحمت کناد. مرد بزرگی بود. یک انسان واقعی. دستگیر و مردم دار.

رفتیم مراسم ختم. شلوغ بود. شلوغی خیابانها و پیدا نکردن جای پارک. نزدیک بود نرسیم. ولی رسیدیم ، گرچه پیر ، گرچه دیر. نمی دانم چقدر تسلای دل بازماندگان شدیم.

رفتیم کوه. قبل افطار. فهمیدم تشنگی یعنی چی. دیگر نمی رویم. وارد حاشیه شدیم و من از حاشیه متنفرم.

جلسه داشتیم. از آن جلسه های خیلی خفن ! حرف نزدم ولی خیلی خسته شدم. تصمیم گرفتم بقدر حاجت حرف بزنم. چیزی را هم که نمی دانم نگم. کم حرف شدم. خیلی از چیزهایی را که می خواهند به من بدهند من نمی خواهم. موقعیت نمی خواهم. مشارکت نمی خواهم. اسم نمی خواهم. رسم نمی خواهم. نقدا ما رو نفله نکنید...

آخ آخ . این منزوی کولاک کرده . این روزها دائما این شعرش جلو چشمم رژه  میره :

من شراب از شما نمی خواهم

شهد ناب از شما نمی خواهم

ساقی شوکران من مشوید

شکراب از شما نمی خواهم

نمی خوام بهم شکر و شهد و شراب بدین. فقط خواهشا(!)  شوکران هم ندین! شوکران که می دونید چیه؟ زهری قاتل که از شدت شیرینی ، تلخه. مفهومه؟!

دوستی و محبت کوششی نمی خوام. اگه جوششی بود خریدارم به هر قیمت، ولی کوششی حالم رو بد می کنه...

منصور