سیزدهمین سالگرد

1-

تیم ایران مطابق معمول گند زد ! اگه یکشنبه ایران ، توگو رو بزنه و مقدونیه هم پاراگوئه رو ببره ، برانکو می مونه وگرنه منتظر کله پا شدنش باشین .

2-

مطالب زیادی به ذهنم میاد بنویسم ، یکهو می پره. پرش حواس گرفتم.

3-

در مورد استاد خدابخش خواهم نوشت. امشب مجال نیست ...

4-

دارم کتاب "درد جاودانگی " اونامونو  رو  می خونم. در موردش می نویسم حتما.

5-

نمی دونم وقتم بی برکت شده یا کارهام زیاد شده. هر چی می دوم یه گوشه اش لنگ می زنه. کار هم که هی می زاد...

6-

صبح رفتم مدرسه یه مقدار کارهای عقب افتاده رو انجام بدم. ای بدک نبود. یه چیزهایی انجام شد ولی مگه تموم میشه به این راحتیا. ظهر تیم بسکتبال مدرسه با دو جای دیگه مسابقه داشت . رفتم برای تماشا. حریف اولشون حاضر نشد ، بیست بر صفر برنده اعلام شدن. حریف دومشون هم خیلی پیاده بود ولی بچه ها ناهماهنگ نشون دادن و خوب بازی نکردن. کوارتر آخر فهمیدن چکار باید بکنن که دیگه وقت تمام شد. البته بازی رو بردن .

7-

برگشتنه ، نمی دونم چی شد. ترمز زدم و ماشین روی زمین خیس سر خورد و چراغ جلو سمت راست خورد به گوشه سمت چپ سپر یک ماشین پارک شده . شکست.اومدم پایین داشتم نگاه می کردم آخه چطور شد که این اتفاق افتاد. سر خوردن 80% ماجرا بود ولی از خودم تعجب کردم که چطور شرایط هوای بارانی را رعایت نکردم و کماکان " خرکی " رانندگی کردم. خلاصه تصادف کردیم دیگه. راننده ماشین پارک شده رو هم پیدا نکردم و براش یادداشت گذاشتم با شماره تلفن که اگه خواست زنگ بزنه. البته ماشینش چیزی نشده بود.

8-

عصر ، موقع بازی ، در حالت کلافگی از نحوه بازی ایران ، خسته از کار امروز که به جای استراحت جمعه ساعت 7 از خونه زده بودم بیرون ، دلخور از تصادف امروز ، به همراه چند مشغله ذهنی خصوصی و مگو (!) ، داشتم با بخاری خراب شده ور میرفتم که درست نشد که نشد ، تو این هیر و ویر ، بچه خواهرم اومدخونمون و بیست تا سوال خفن ریاضی که به مفت نمی ارزید و معلمشون صرفا برای اطفاء نائره شهوت " خود سوال سخت کم بینی " داده بود ، آورد که حل کن فردا امتحان داریم! حالا تصور کنید حال منو. اصلا فکرم کار نمی کرد. باور کنید اینقدر ذهنم خسته بود که هیچی نمی تونستم انجام بدم. فقط بگم که این مساله ها از همه دردسرهای امروز بدتر بود!

9-

دیروز ، سیزدهمین سالگرد درگذشت پدرم بود. واقعا " انگار همین دیروز بود ".  موقعی که پدرم رو از دست دادم بچه بودم ولی با این حال احساس می کنم  اونجور که باید وظایفم رو در قبالش انجام ندادم. بغضی است که گلویم را فشار می ده. پدرم این اواخر سر قضیه بیماریش خیلی اذیت شد. و من نمی تونستم کاری بکنم و الان نمی دونم میشد و نکردم یا نمی شد. حالم بده. صحنه ها مثل سریال از جلو چشمم رد میشه. شهریور 70 ، وقتی خبر قبول شدنم در رشته مهندسی عمران دانشگاه امیرکبیر رو به پدرم گفتم ، یادمه چقدر خوشحال شد و یادمه چی به من گفت ، اون موقع اصلا فکرش رو نمی کردم یک سال بعد ، به اون حال و روز باشه. رفتنش زود بود. نمی دونید الان چه حالی هستم که انگشتانم روی کیبورد بالا پایین میشه. می خوام حرفی را که تا حالا نزدم رو بگم . دکترهای بیمارستان امام ، پدرم را کشتند. باور کنید. علی الخصوص دکتر هـ ...  . اینو چند سال بعد برادرم بهم گفت و جزئیات توضیح داد.

در پست بیستم آبان 83 ، مفصل در مورد قضایای بعدیش نوشته بودم. می تونید اینجا ببینیدش.توی اون پست نوشتم که من هیچوقت فرصت نکردم برای پدرم گریه کنم. به همین خاطر هروقت یاد این قضایا می افتم گلویم فشرده میشه . دقیقا مثل الان. نفسم به سختی بالا میاد.

نمی دونم، مگر چقدر از این عمر بی ثمر مانده ست.

10-

از دوستان عزیزم درخواست می کنم فاتحه ای قرائت کنند.

منصور