علی(ع) ، احمدی نژاد ، منزوی !!!

این بار اول از شعر شروع می کنم(برای تنوع!) شعر پست قبل طبق معمول از مرحوم منزوی بود و این بار نیز هم:

ای شوق تو بر شیشه ی طاقت زده سنگم / وی آمدنت عقده گشای دل تنگم

چون دل نسپارم به تو با این همه حسنت؟/من جان و دلم پیش تو ای دوست!نه سنگم

ای شوق رسیدن به تو مبنای شتابم / وی شور گذشتن ز تو ، معنای درنگم

من بی تو و با تو به غم و شادی ام ، آری / گه رومی رومم ز تو ، گه زنگی زنگم

... تو پشت به پشتم ده و بی دغدغه بگذار / تا هردو جهان داشته باشد سر جنگم

۲- با اجازه از حضرات می خوام برای اولین بار یه طنز غیرسیاسی! جالب از ابراهیم نبوی عزیز بنویسم.صد در صد منظور از آن اهانت به شخص محترم و محبوب رییس جمهور نیست!

استقبال رسمی از رئیس جمهور
صفرمراد نیازاف با پیراهن آستین کوتاه از احمدی نژاد استقبال کرد. مدیر تشریفات ریاست جمهوری ترکمنستان گفت: ما دیدیم رئیس جمهور شما با دمپایی سفر می کند، گفتیم ما هم همبستگی مان را اعلام کنیم. آگاهان پیش بینی کردند که بزودی استقبال به اشکال زیر از احمدی نژاد به عمل بیاید:
- در جریان دیدار احمدی نژاد از هائیتی رئیس جمهور این کشور با شلوارک و دمپایی از احمدی نژاد استقبال کرد و وی را پشت موتور گازی خودش نشاند و جزیره هائیتی را به وی نشان داد.
- در جریان استقبال امیر بحرین از احمدی نژاد، وزیر خارجه بحرین که پیژامه راه راه و دمپایی لاانگشتی پوشیده بود، با عجله به پیشواز رئیس جمهور کشورمان آمد و پس از خیرمقدم به او گفت: ببخشید! من یه دقیقه برم دستشویی برگردم.
- در دیدار رئیس جمهور کشورمان از کشور توگو، وزیر کشور توگو در حالی که شورت قرمزی به نشانه سنت های این کشور پوشیده و برای احترام به رئیس جمهورمان لنگ بسته بود، از احمدی نژاد استقبال کرد و او را در حمام مخصوص ریاست جمهوری شست. روسای جمهور نیم ساعت برای نزدیکی فرهنگی بیشتر با همدیگر آب بازی کردند. در پایان رئیس جمهور روش وضو با یک لیوان آب را به رئیس جمهور توگو یاد داد.

سوم اینکه:در پست قبل قول دادم در ماه رجب از شخصیت امیرالمومنین بیشتر در ترنج بنویسم که الوعده وفا !:

((... این است که علی در میان پیروانش هم تنهاست، این است که علی در اوج ستایشهایی که از او می شود مجهول مانده است.درد علی دو گونه است:یک درد دردی است که از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق سرش احساس می کند و درد دیگر دردی است که او را تنها در نیمه شبهای خاموش به دل نخلستانهای اطراف مدینه کشانده ... و به ناله در آورده است. ما تنها بر دردی می گرییم که از شمشیر ابن ملجم در فرقش احساس می کند. اما این درد علی نیست ، دردی که چنان روح بزرگی را به ناله آورده است « تنهایی » است که ما او را نمی شناسیم! باید این درد را بشناسیم نه آن درد را ، که علی درد شمشیر را احساس نمی کند و ما درد علی را احساس نمی کنیم. ))

                             

 علیرضا