به نام پدر

درد سینه را فشار می دهد ، کمر را خمیده می کند و شانه ها را سنگین. درد ناله می آورد ، ناله فریاد می شود و فریاد هم چاه می خواهد ، چاه هم که باشد نخلستان نداریم. صبوری نیست ، جرئت جامانده و حسرت بی قرار قصه های نادیده ی جوانی پدر ! در کوچه های فاصله در پس قرن ها راه ، گاه و بی گاه به دنبال تو به بن بست می رسیم ، که می دانیم بابا داریم و یتیم نیستیم ، ما درد پدر داشتن داریم!

اولین کلامش نام تو بود ، واژه ی مجهول نخست و هنوز که مایه ی فخر او و نشانی بر داشتن توست ، بس است برای اینکه دلگرم بودن باشد و چشم انتظار شدن. بودن به نام تو و شدن به کام تو . باشد که شاید بشود! آخر هر پدری آرزویی برای فرزندش دارد. ولی طفل بی قرار این قرن و فرزند این زمانت ، دست پدر را نگرفته رها کرد. در پس شلوغی روزمره ، دلواپس گمشده اش ، دلبسته ی آن ندیده و شنیده پدر ، بغض تنهایی گلوگیرش شد و به ارث از تو سکــــــوت کرد که شاید به میراث تقلید و بهانه ی شباهت دل خوش کند و به همه بگوید که من بابا دارم !

فرزند ناخلف بود ، سکوت به فراموشی عادتش داد. و پدر جوانمردش در خانه ی سالمندان تاریخ انتظار ملاقات فزند را صبر می کشید. پدر، نگران ، بیش از هر زمانی برای پسر دعا می کند.و فرزند به نام فامیل فرزند او شد. آبرو برد و به همان نام اعتبار یافت. ولی نتوانست یادش برود که بابا دارد . مگر می شود درد پدر داشتن را از یاد برد !

ولی فقط ...:بابا جون ، علی ، در حق ما هم پدری کن ! ما بابا داریم ،ما درد پدر داشتن !!! داریم یعنی همون پدر داشتن و یتیم موندن ولی آخه ما که یتیم نیستیم ، ما پدر داریم ، ما درد داریم ، ما علی رو داریم.

علیرضا