من مث ایستگاه قطار، تو سوت سر رسیدنی !

۱)

تو دبستان همیشه نمره های من کم بود !
دیکته ی شبم هزاردفه غلت کردم بود !
چکای محکم ناظم ، مزه ی خوبی نداشت !
مبسرم همه ش یه ضبدر جلو اسم من می ذاشت !
قبل از این که بدونیم آقای ریزعلی کیه ،
بله قربانُ به ما یاد دادن و اطاعتُ!
اجازه هست و کتک خوردن بی شکایتُ!

چرا باید از به دنیا اومدن راضی باشیم؟
گریه ی اول بچه از روی غریزه نیس‌!
می دونه تموم عمر باید اطاعت بکنه،
از پدر ، از هر بزرگتر، از معلم، از پلیس !

مدرسه با همه بدبختی تموم شد ولی باز،
روی هر آرزویی نوشته بود : غیر مجاز!
یا باید سر بازی می رفتیم و آش خور می شدیم،
یا باید خر خونی می کردیم و دکتر می شدیم ،
گاهی آش خور شدیم و تو پادگان پا کوبیدیم !
گاهی دکتر شدیم تموم عمر مریض دیدیم !
ولی هر جایی که رفتیم بله قربان با ما بود !
بَرده گی تقدیر بد مصب ما آدما بود !

۲ )

از سر میدون ونک، تا انتهای پامنار،
از آخر نیاورون، تا پای ریلای قطار،
شهر پریشون منه، که داره فریاد می زنه،
توی نگاه خسته ی، این آدمای بی شمار!

این آدما که له شدن، زیر فشار زندگی!
حتی تو قرن بیست و یک، این ورا رسم بردگی!
ای تو که هی بد میاری! بگو تو چنته ت چی داری؟
بگو به جز من غمتو میخوای تو شهر به کی بگی؟

فواره تو پارک شهر، هنوز زمین گیر نشده!
نیزه زن میدون حر، بعد یه عمر پیر نشده!
حراجی کبوتر ، میدون مولوی هنوز!
پهلوون معرکه گیر، حریف زنجیر نشده!

حریص عطر  مادرم! حریص خواب پشه بند!
حریص عریونی ماه، رو پشت بومای بلند!
حریص داد پنبه زن، تو کوچه های کاگلی!
حریص قصه های دور: شاپری گیسو کمند!

کوچه ی ملی هنوزم، صدای پام رو کم داره!
آب انبار بدون آب، چشماتو  یادم میاره!
من اومدم تو این هوا، نفس رو تجربه کنم!
با من بیا تا ته خط ، بگو: آره! بگو: آره!

این دوتا شعر از یغما گلرویی بود که به نظر من قشنگند ، گفتم چند وقتی میشه که جای شعرای ناب اینجا خالیند !

علیرضا