من از تویی که بد کردی با من ، گله میکنم ، دل نمی کنم.

نه اینه با پست دادن قهر کرده باشیم، نه ! بخدا وقت نمیشه.از روی همه خوانندگان عزیز که ما را مورد محبت حضوری ، یا کامنتی قرار می دهند، خجالت میکشم.

دو سه تا موضوع می خواستم بگویم که موعد گذشته شده و دو سه تا موضوع هم یادم رفته !

بهانه دست به کیبورد شدنم برای این پست ، نمایش فیلم بایکوت از شبکه تهران بود. بزرگا مردا که محسن مخملباف باشد!

مخملباف را از بچگی میشناسم. داداشم دستم رو میگرفت می برد مسجد جوادالائمه توی 13 متری حاجیان. مخملباف و بهزادپور ( خداحافظ رفیق) بچه های اون مسجد بودن و برای نوجوونا کلاس برگزار می کردن. سال 59. توبه نصوح رو همون جا ساخت. لوکیشنش ، جوب جلوی مسجد بود. با شیب ملایم جلو نرفت، جهش کرد. که سال 63 بایکوت رو ساخت. در اوج بسته بودن سینمای ایران. و چه خوب فهمید که دیگر در این کشور نباید فیلم بسازد.

بازی فوق العاده محمد کاسبی. و بازیگر بزرگی چون مجید مجیدی میشود کارگردانی بزرگ به نام مجید مجیدی. دیالوگهای فیلم هنوز تکان دهنده است. و رئیس اینها تو بند که احتمالا میشه کسی مثل احسان طبری یا کیانوری. مثل قهرمان بمیر. برای خلق.و اون سمساره که دنبال زهره سرمدی( زن واله) افتاده بود که قضیه رو بند کنه! سرمدی هم از سینما محو شد. و اوج فیلم که دفاعیات وکیل تسخیری واله بود. و اعدام در زیر باران که کنایه از پاک شدن و استحاله شدن او بود.

یادمه اون وقت منتقدین از این فیلم کلی تعریف کردند و ایراد نگرفتند که درنوع خودش جالب بود.

ایشالا همه چیز درست میشه.

بی تو نه صدا مونده نه آواز

منصور