حرمت خلوت ما کو؟

ما که کلا" نفهمیدیم چی شد! سلامی و خداحافظی و پستی و پیامی!

یاران ز چه رو رشته ی الفت بگسستند        عهدی که روا بود دگر باره نبستند

ما را دگر از پهنه ی دشمن گله ای نیست   کان عهد که بستیم رفیقان بگسستند

آن پست 15 تیر محتمل حامدی ست. که اول شخص است و امضایش مثنی . و علیرضا پست آخرش نبود و گویی اسمش بر سبیل تحاشی ( همان رودربایستی خودمان!) در ته آن پست آمده.

خوب است که بسوی پیشرفت برویم . وبلاگی تازه و خونی تازه در قلم ما.خدا پشت و پناهتان. روزمرگی شاید نویسنده وبلاگ ترنج را با خود برده باشد ولی خوانندگان خود را هرگز. هنوز تعدادی از خوانندگان گمشده های خود را در اینجا می جویند( بگذریم که لطف آنان است چون با این قلم ضعیف چیزی گیرشان نمی آید!) همین خاطرات مدرسه میم و حرفهای شاکیانه از در و دیوار ، که گفته اند ما خوشمان می آید و البته من برای خوش آمد و بد آمد کسی نمی نویسم که برای دلم می نویسم و هر که خواست آمد و هر که نخواست در آدرس بارش تایپ نمی کند ترنج دات بلاگ اسکای دات کام.

این حامد عزیز را هم دوسش داریم! روح هنرمند ها لطیف است . با مطالب من پژمرده . خودم را نمی بخشم!

بعضی از این کامنتها از حد فهم من خارج بود! و دیگر اینکه احساس می کنم بعضی از دوستان یک جمله هایی قشنگ دیده بودن و می خواستن یک جایی استفاده کنن. حالا به مطلب نمی خوره مهم نیست که . قافیه رو بچسب !

باز هم حرف هست. فعلا که دارم می رم مشهد. ایشالا بعد از برگشت در مورد پست علیرضا مینویسم.

منصور