الحکایة و التمثیل

چوپانی مشغول چراندن گله گوسفندان خود در یک مرغزار دورافتاده بود. ناگهان سروکله  یک اتومبیل جدید کروکی از میان گرد و غبار جاده خاکی پیدا میشود. راننده آن اتومبیل که یک مرد جوان با لباس Brioni ، کفشهای Gucci ، عینک Ray-Ban و کراوات YSL بود، سرش را از پنجره اتومبیل بیرون آورد و پرسید: اگر من به تو بگویم که دقیقا چند راس گوسفند داری، یکی از آنها را به من خواهی داد؟

   چوپان نگاهی به جوان تازه به دوران رسیده و نگاهی به رمه اش که به آرامی در حال چریدن بود، انداخت و با وقار خاصی جواب مثبت داد.

   جوان، ماشین خود را در گوشه ای پارک کرد و کامپیوتر Notebook خود را به سرعت از ماشین بیرون آورد، آن را به یک تلفن همراه وصل کرد، وارد صفحه NASA روی اینترنت- جایی که میتوانست سیستم جستجوی ماهوارهای ( GPS ) را فعال کند- شد. منطقه  چراگاه را مشخص کرد، یک بانک اطلاعاتی با 60 صفحه  کاربرگ Excel را به وجود آورد و فرمول پیچیده عملیاتی را وارد کامپیوتر کرد.

   بالاخره 150 صفحه ای اطلاعات خروجی سیستم را توسط یک چاپگر مینیاتوری همراهش چاپ کرد و آنگاه در حالی که آنها را به چوپان میداد، گفت: شما در اینجا دقیقا 1586 گوسفند داری.

   چوپان گفت: درست است. حالا همینطور که قبلا توافق کردیم، میتوانی یکی از گوسفندها را ببری.

   آنگاه به نظاره  مرد جوان که مشغول انتخاب کردن و قرار دادن آن گوسفند در داخل اتومبیلش بود، پرداخت. وقتی کار انتخاب آن مرد تمام شد، چوپان رو به او کرد و گفت: اگر من دقیقا به تو بگویم که چه کاره هستی، گوسفند مرا پس خواهی داد

   مرد جوان پاسخ داد: آری، چرا که نه!

   چوپان گفت: تو یک مهندس صنایع هستی که شغلت مشاوره و دادن طرح جامع است. نه..؟؟

   مرد جوان گفت: راست میگویی، اما به من بگو که این را از کجا حدس زدی؟

چوپان پاسخ داد: کار ساده ای است.

اول اینکه بدون اینکه کسی از تو خواسته باشد، به اینجا آمدی.

دوم اینکه برای پاسخ دادن به سوالی که خود من جواب آن را از قبل میدانستم، مزد خواستی و

سوم اینکه هیچ چیز راجع به کسب و کار من نمیدانی، چون به جای گوسفند، سگ مرا برداشتی.

 البته به مهندسان محترم صنایع برنخورد، حقیر نگارنده نیز خود دستی بر آتش طرحهای جامع دارد. غرض از آوردن این حکایت این بود که:

۱- بر همگان مشخص شود بنده با اجازه رئیس، گهگاهی مصدع اوقات خواهم بود (چه جسارتا).

۲-  حکایتی بود و تمثیلی برای چون منی که در هر حرفه و شغل باید مسلط بود تا منشاء خدمتی باشیم.

۳- متاسفانه این حکایت غریب در این مرز و بوم قریب می نماید. چه بسیار کسان دیده ایم که بی هیچ زمینه و سابقه ای در مهلکه انداخته اند خود را و بر عاقبت امر کار دست تغابن بر زانو باید زد. این داستان، صغیر و کبیر و خرد و کلان نمی شناسد. در هر شغلی و مقامی و مُقامی چنین است چه معلمی باشد چه شاگردی. چه وزیری باشد چه وکیلی و چه کارگری باشد و چه کارفرمائی.

درد دلی بود و انذار و تحذیری برای نگارنده ولاغیر که شان خواننده این مطالب اجل از فحوای آن است. عرض ادبی و آرزوی بهروزی.

ارادتمند: محسن