این مدت یکی دو تا مسافرت رفتیم اومدیم . نبودیم.
یزد یکیش بود. شهر خوبیه. یزد اینقدر سرد ندیده بودیم. آب یخ زده بود و دستشویی هم نمی شد بریم! نماز صبح به روش چریکی!
بریم سر اصل مطلب. قسمت نظرات رو به سیستم "درج نظرات پس از تایید" مجهز کردیم. یعنی بلاگ اسکای کرده ، ما استفاده کردیم ! این مدت شاهد بودید که در قسمت نظرات مطالب نامربوط نوشته میشد. ناسزا یا هر موضوعی که بی ربط به پست داده شده بود.
یک مدتی صبر کردم که این افراد مطالب خودشون رو بگن و خالی بشن منتها دیدم که فضای قسمت نظر دهی داره به سمتهای دیگه میره. این شد که سرویس درج پس از تایید را راه انداختیم.
انگار این دوستان عزیز نمی دانستند که این سرویس وجود داره و من فعالش نکردم تا حالا. و نمی دانستند اینکه راه میدیم فحش بنویسند و مطالب بی ربط بنویسند در عین قدرت است نه در موضع انفعال. وگرنه «من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک». یه کسی بیاد و به عزیزترین دوستانم توهین کنه و من نظر مالامال از ناسزاهایش را پاک نکنم و بماند؟! گفتم که بماند تا تخلیه روانی شوند ولی انگار ظرفیت خیلی کم بود و نفهمیدند که چرا پاک نشده است. از دوستانی که نظرات توهین آمیز به آنها باقی ماند عذر می خوام. بخصوص دوست عزیزم محسن که اینقدر بزرگوار است که ببخشد.
واینکه جواب ندادم چون هر حرفی که ارزش ندارد جواب بدهی. همین.
و جهت اطلاع خوانندگان عزیز ، در عالم معلمی این چیزا هست. کافیه به یک دانش آموز یه جایی گفته باشی بالا چشمت ابروست ! یا یه بار از کلاس بیرون کرده باشی. و اون شخص بجای اینکه برخورد سازنده با خودش بکنه ، عقده کنه و یه چیز کوچیک رو بزرگ کنه و بیفته به جون خودش. نتیجه ش این میشه که دو تا از دانش آموزان سابقت با هم هماهنگ می کنند که با دو اسم متفاوت بیان و فحش بدن. و اگر ارزش داشت وقت می ذاشتم و پیداشون می کردم ولی نمی ارزه. و به خوانندگان دیگه هم بد و بیراه بگن و حرمت دوستان دیگرشون رو هم حفظ نکنند و باعث بشن که یکسری هم در این فضا حرفهای رکیک بنویسند.
و متهمت کنند به انتقاد ناپذیری در صورتی که جواب کسانی که نصیحتشون کردند رو با فحش میدن.
البته من یاد گرفتم که از این چیزا ناراحت نشم. این دوستان ما جوانند دیگر. می بخشمشون .
و سر آخر اینکه من هر روز دو تا سه بار به قسمت نظرات سر می زنم و تایید میکنم. اگر کمی دیر شد ببخشید.
همه شب خواب بینم خواب دیدار
دلی دارم دلی بیتاب دیدار
منصور
شما بزرگوارید. بزرگواری کردید و بخشیدید.
چرا غم زده بنشینم در انتظار بهار که نامی بیش نیست؟
بگذار برف ببارد و باران های نگاه...
ما را قلبی شاد بس است.
سلام
به نظر من از اولش نباید یهشون اهمیت می دادی ....
من از اولش هم این سیستم تایید نظرات را داشتم و دارم ولی بدم می آید نظر کسی را پاک کنم...
علی دایی می گفت «بزرگ شدن» اینها را هم دارد!
یا حق!
سلام - خسته نباشی هرچند هر دفعه دعوتت کردیم به یه بهانه ای نیامدی ولی با ز هم دوست دارم و برام همون منصور سابقی . از خانواده نوید خبری گرفتی ؟ به امید دیدار در شادیها
سلام به معلم قدیمی...
هر که ما را یاد کرد ایزد مرو را یاد باد
هر که ما را خوار کرد از عمر برخوردار باد
هر که اندر راه ما خاری فکند از دشمنی
هر گلی کز باغ وصلش بشکفد بی خوار باد
حسودی کور چشمی و بدبینی بزرگترین آتش زندگیه که به جای دیگران ما رو ذلیل می کنه...
سلام
صلاح مملکت خویش خسروان دانند
ولی من اگرجای شمابودم این کار رانمی کردم(هرچند که من اصلا وبلاگ ندارم وشاید درک نمی کنم!)
سلام
من امروز برای اولین باره که وارد ترنج شدم.
امروز تو دانشگاه دم در تحصیلات تکمیلی یکی به یکی دیگه داد زد و گفت: به ما سر بزن. ترنج دات بلاگ.....
اما بقیشو نشنیدم گفتم شاید این همون جا باشه
یعنی همون جاست؟
کسی که دزد خونشو می بخشه باید اینقدر دل گنده باشه که به این حرف ها اهمیت نده!!!!
لطفا اگر ممکنه در مود دستشویی چریکی توضیح دهید
؟؟!!!
بای بای
زندگی غنی و پرتنوع است.گرچه باتلاق و مرداب و لجنزارهایی هم دارد اما دریای بزرگ نیزدارد و برف و توچال و شبهای پرستاره ی دل انگیز و عشق به خانواده و دوستان و رفاقت کارگری در مقصودی واحد.موسیقی.کتاب.اندیشه ها و لذت ها و نعمت هایی دیگر نیز دارد.
بنابراین هر یک از ما میتواند بگوید:
پروردگارا هرچند من به روی خاک زندگی کردم و فرزند خاک بودم اما پدرم آسمان پر ستاره بود.
سلام
چند وقتیه مدرسه نیومدم.
دلمون تنگ شده.
تازه رفته بودم مشهد
امتحا نده علیان
وای
سلام ...
یادش واقعا به خیر ، همین چند سال پیش بود که اولین بار وبلاگ شما را زیارت کردیم و عجب دورانی داشتیم با مطالب جالبتان و مدرسه و ...
عجب است از این انسان که گلویی پر ز حرف دارد اما دهان که می گشاید جز آهی از آن خارج نمی شود... آه...
شاگرد کوچک شما ...پیام اسفندیاری
سلام.
نشانی: فریاد alarm در بازی کماندوز.
خوب هستین. آق ولشون کن. هرکی میاد یه حرفی میزنه و میره و این ماییم که باید با دقت به نظرشون پاسخ بدیم. بگذار هر چه می خواهند بگویند ما که خودمان را از برق داریم می کشیم.
برام جای سئواله چرا وقتی وبلاگ راه می اندازیم، نظراتی که دیگران برایمان می گذارند، این قدر برای مدیر وبلاگ مهمه؟ برای من هم مهم بود. ولی نمی دانم که ما چرا مجبوریم نظرات دیگران را در مورد خودمان بدانیم. مگر ما در نظر دیگران شناخته می شویم؟ تازه چه کسانی! کسانی که در این محیط مجازی نمی دانی کی از کجا این نظر را نوشته!
و یک سئوال دیگر. در نظرات دیگران به دنبال چه چیزی برای خودمان می گردیم؟ از لابلای نظرات چه چیزی را می خواهیم بیرون بکشیم؟ اینکه من آدم خوبیم یا بدی؟ اینکه حرفهایی که می زنم مورد پسند چند نفره و مورد تنفر چند نفر؟ با این نظرات نمیشه در مورد خودمون تصمیم بگیریم. به تعریف و تمجیدها دلمون خوش باشه یا از فحاشی و انتقاد کوبنده ناراحت باشه؟
نه اون نظرات مثبت ملاک خوبی ماست و نه اون فحاشی ها درخور ما. بار دیگر بیاندیشیم. برای که وبلاگ می نویسیم؟ برای خودمان یا برای نظراتی که به ما می دهند؟
من که فعلا وبلاگم را تعطیل کرده ام تا تغییراتی در خودم بدهم اگر خدا خواهد.
از نوع قلمت خوشم میاد.به خصوص شعرای تهش.....
بلاگ خیلی با حالی دارین یه سری از مطالبتونو خوندم خیلی بهم فاز داد بازم عرض خسته نباشی :)