چند روزی است که دوستان رادر بند می بینم:
بود آیا در میکده ها بگشایند گره از کار فروبسته ما بگشایند
اگر از بهر دل زاهد خودبین بستند دل قوی دار بهر خدا بگشایند
به صفای دل رندان صبوحی زدگان بس در بسته بمفتاح دعا بگشایند
در میخانه ببستند خدایا مپسند که در خانه تزویر و ریا بگشایند
راستی یک هفته به پایان این تعطیلات عجیب باقی نمانده است.
یک مطلب در باره ایرانیان دارم که در پست بعدی می نویسم.
محمد امین
سلام
بعضی روزنامه ها گویی تقویم ندارند و چنان خودشان را به آن راه می زنند که مگه حالا چی شده و بعضی های دیگر هم نه عذرخواهی می کنند و تشکر!
معمولا روزهای عید و شهادت روزنامه ها یک تبریک و تسلیت می گویند ولو به یک خط خشک و خالی.
امروز یکی از روزنامه ها برای شهادت امام موسی کاظم (ع) هیچ ننوشته بود هیچ.
زنگ زدم دفتر روزنامه و به آقایی که می گفت پیامتان را به تحریریه می رسانم ماجرا را گفتم قبول کرد و ابراز تشکر.
چند سال قبل هم یکی دیگر از روزنامه ها این گونه شد و من زنگ زدم خیلی تشکر کرد و نیز گفت که تقویم نداشتیم یعنی عذر بدتر از گناه ! روزنامه چی باشی و تقویم نداشته باشی ! به هر حال برای جبران نیز فردای آن روز عذر خواهی کرد و حدیثی از آن امام همام نقل.
حالا باید دید این روزنامه هم فردا چنین می کند یا نه؟!
البته می توانی فکر کنی که یادشان رفته و فراموش کرده اند و یا این که اصلا در این فاز نیستند و برایشان مهم نیست. در این زمینه با شاهدهای بسیار حرف دارم.
این ها جهات مثبت ومنفی قضیه بود.
دلایل دیگری هم وجود دارد مثل این که دارند مردم را امتحان می کنند که ببینند چه قدر حساس هستند و آیا برایشان اهمیت دارد یا نه. مثل تلویزیون که سوپاپ های مردم را هر چند گاه یکبار چک می کند اگر بازتابی و بازخوردی داشت معذرت می خواهند - اگر بخواهند - و اگر هیچ که به راهشان ادامه می دهند.
روزنامه ها هم همین طور . به قول استاد ما آشپزند نه طبیب. می پرسند چی میل دارید نه اینکه این را باید بخورید.
مداح پادشاهند نه بادمجان.
نصیر